Μόνη... Μάρω Πετρίνα.

Εδώ που μένω μόνη κι συλλογίζομαι, μου έρχονται μέρες

που περάσαμε μπροστά στην οθόνη.

Ξαπλωμένα ένα, ένα με την σειρά στην ποδιά μου ...

για ένα χάδι, μια αγκαλιά ... για της μανούλας την συντροφιά.

Εδώ που μένω μόνη κάθομαι κι θυμάμαι τις κάρτες

που μου φτιάχνατε, τα λόγια που μου γράφατε,

τις ζωγραφιές που χρωματίζατε.

Στο γκαζόν κι στην αυλή σαν να βλέπω ένα μικρό παιδί

να τρέχει στην αγκαλιά μου, να μου προσφέρει

ένα χορταράκι η τραβηγμένο λουλουδάκι.

Εδώ που είμαι μόνη, μου έρχονται μέρες στο νου του χτες,

του σημερα που όλα έχουν τώρα γίνει σκόνη.

Πέρασαν μέρες κι νύχτες, μήνες κι χρόνια

Εγώ σας μεγάλωσα με στοργή, αγάπη κι συμπόνια.

Δεν σας χάλασα ποτέ χατίρι. Ασπίδα εγινα

μην τολμήσει κανένας να σας δείρει.

Εδώ που είμαι μόνη θυμάμαι σε μένα είχατε

εμπιστοσύνη, κι ομως για μια παρεξήγηση χωρίς

να γνωρίζετε αιτία, δεν ρωτηθηκα, παρά καταδικαστικα

... χωρίς ελεημοσύνη.

Εδώ που είμαι μόνη κι συλλογίζομαι, ειμαι αποφασισμένη.

Ξέρω ότι πλέον είμαι ξεχασμένη ... ξεγραμμενη από σας

που ένα, ένα με την σειρά του ετρεχε στην αγκαλιά μου,

κι με φωνάζατε κάποτε με λαχτάρα «μαμα!»

Marw Petrina