Κρατούσα όλη μέρα την φωνή σου
στην καρδιά μου.
Τραγουδούσε η φωτιά
στους καταρράκτες του ήλιου.
Πού είσαι;
Έλα να αφήσεις στα μάτια μου
την θλίψη του βλέμματός σου
έλα να χαρίσεις στα χέρια μου
τις λεπτομέρειες του πάθους
έλα να λύσεις την ταινία του ουρανού
στο εναγκάλισμα των κορμιών.
Τριγύρω τα βήματά σου χωρίς ίσκιους.
Κοίτα θέλει η νύχτα
να γράψει ένα ποίημα
για τα πειστικά και καθάρια
των πραγμάτων σου.
Προσμένει τις ώρες
που θα την ερωτευθείς
θα κοιμηθείς μαζί της.
Σε ζητά η αφή και δεν σε βρίσκει.
Θέλει η νύχτα να γράψει
το ποίημα
αυτό που σε αγγίζει
σ' αγαπάει
γιατί έτσι υπάρχει
στα γήινα δεσμά
στην γήινη σάρκα
κι έτσι ξημερώνει η αιώνια μέρα.
...Στέλλα Βρακά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου