Μάνα μου δάκρυ της αυγής
και μύρο των ονείρων,
έγειρες ν΄ αποκοιμηθείς
σε Τόπους άσπρων κρίνων.
Κι Άνοιξες γέμισε η γη
στην τόση σου αγάπη,
που άφησες μυριοκαλή
κανείς μην με πειράξει.
Κι άφησες λάδι και φωτιά
νερό κι ένα κηπάκι,
και μι ανθοδέσμη με φιλιά
στου τοίχου το καδράκι,
καλοκαιριού ανασεμιά
και προίκα από βελόνι,
σαν ταξιδεύει η καρδιά
κρυφά να σ΄ ανταμώνει...
Μάνα μου άγια Εκκλησιά
και Ιερή των βράχων,
ψυχή με στέριωσες βαθιά
στον ήλιο των χρωμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου