Ήθελα μια λέξη να σου γράψω σήμερα, αυτήν που
θα καρφωθεί μέσα σου και θα μαρτυράει την φωτιά
που καίει τους φθόγγους μου.
Μια λέξη να ανασηκώσει της ψυχής σου το στεναγμό,
να τον πάει παρακάτω, εκεί που όταν με βλέπει γεννιέται.
Μια λέξη να περπατάει πάνω σου, να κουρσέψει την
απόρθητη πλευρά της αναστολής σου.
Μια λέξη που να σηκώνει το φορτίο της καρδιάς μου
όταν παραληρεί η απόγνωση μου.
Ήθελα μια λέξη να κατασπαράξει την λαιμαργία μου
και να παραλύσει τα όρια σου.
Καμιά λέξη δεν μπορεί ν’ αντέξει της ψυχής μου το ουρλιαχτό.
Πέρασαν χρόνια κι ακόμα περιμένω την ανάσα σου
να κόψει στα δύο την ψυχή μου.
Πέρασαν χρόνια κι ακόμα περιμένω ένα θέλω σου
να οργώσει την προσμονή μου.
Πέρασαν χρόνια κι ακόμα ξεγυμνώνω την
λαχτάρα μου στο κορμί σου.
Πέρασαν χρόνια κι ακόμη κρεμάω
τις λέξεις μου στο στόμα σου.
Για σένα μιλάνε, για σένα φωνάζουν,
για σένα μαρτυράνε την κραυγή μου.
Κι είναι στιγμές που δεν θέλω λόγια.
Θέλω την ανάσα σου να διασχίσει το κορμί μου, θέλω
Θέλω την ανάσα σου να διασχίσει το κορμί μου, θέλω
μια κόλαση κι ένα παράδεισο να διαλύσει το μυαλό μου.
Ένα κομμάτι μου θα είναι πάντα δικό σου.
Είναι όλο αυτό που μ’ έκανες να νιώσω, είναι αυτό
που μ’ έκανες να αγαπήσω.
Είναι αυτό που θα ξυπνάει μαζί σου κάθε πρωί,
είναι αυτό που θα μυρίζει τ’ άρωμά σου.
Είναι αυτό που θα μπαίνει μέσα στο κορμί σου και θα
γδέρνει τον πόθο σου, είναι αυτό που θα ρέει στο αίμα σου,
που θα βράζει μέσα στις φλέβες σου.
Είναι αυτό που θ’ ακουμπάει πάνω στα χείλη σου
και θα σου αφήνει τ’ όνομα του έρωτά μου.
Είναι το κομμάτι που θα μείνει αιώνια δικό σου.
Θέλω να ζωγραφίσω ένα κατακλυσμό των ματιών μου
επάνω σου καθώς θα περνούν τα χρόνια,
γιατί δεν υποτάσσεται η λογική σ’ αυτό το πάθος.
Έχει χυθεί μέσα στις αισθήσεις μας, έχει κολυμπήσει
μέσα στις φλέβες μας.
Γιατί διψάμε ο ένας για τον άλλον τόσο, θα μου πεις;
Θα ‘ρθω σού είπα κι αυτήν την λέξη θα την αναστενάξω
...Ηρώ Αναστασίου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου