Είναι κάποιες αγάπες σιωπηλές που δεν τις κάνεις χαρταετό
να τις πετάξεις στον ουρανό, ούτε πανό να κατέβεις σε πορεία
στους δρόμους μαζί με τους άλλους ερωτευμένους.
Είναι οι αγάπες αυτές που γεννήθηκαν χωρίς να τις
προκαλέσεις, λες και υπήρχαν πάντα μέσα στην καρδιά σου,
σαν σπόρος προσεχτικά κρυμμένος, προστατευμένος
από το κρύο και τον καυτό ήλιο και περίμεναν απλά
την κατάλληλη στιγμή να βλαστήσουν.
Είναι κάποιες αγάπες που κρύβονται στης μέρας το φως και
δεν χορεύουν στις μεγάλες γιορτές. Δεν ανταλλάζουν φιλιά
κι αγκαλιές και δώρα τα Χριστούγεννα κι όταν πονάνε,
πονάνε χώρια χωρίς να μπορούν να δακρύσουν.
Είναι κάποιες αγάπες που μαθαίνουν να χαίρονται ακόμα και
με τις χαρές που δεν τις αφορούν, αλλά χορταίνουν με τη
χαρά εκείνου που νοιάζονται και γονατίζουν σε κάθε του λύπη.
Είναι κάποιες αγάπες που δεν υπάρχει δρόμος να τις διαβείς
ούτε στασίδι ν’ ακουμπήσεις κι όμως ακούραστα συνεχίζεις.
Είναι κάποιες αγάπες που κάνουν τη μέρα σου να ξεκινά
με την καλημέρα τους και η νύχτα σου τελειώνει με τη
δική τους καληνύχτα. Δυο λόγια και μια σκέψη και ξαφνικά
ο κόσμος ολάκερος δικός σου μοιάζει. Είναι κάποιες αγάπες
που τις παίρνεις μαζί σου όσο μακριά κι αν πας και αν είναι
κάτι που σου δίνει κουράγιο να επιστρέψεις είναι ότι
βρίσκονται εκεί στα σκοτεινά να σε περιμένουν.
Είναι κάποιες αγάπες που γεννήθηκες για να τις ζήσεις ακόμα
κι αν είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις σ’ αυτή τη ζωή.
Αγάπες που μπορεί να μη φορούν νυφικό, αλλά ξέρουν να
σωπαίνουν, να ζητούν συγγνώμη και να καρτερούν ακόμα
κι όταν δεν συμφωνούν, γιατί αγαπώ δεν σημαίνει απαραίτητα
ταυτίζομαι. Αγάπες που μέσα σ’ ένα φιλί κι ένα άγγιγμα έγραψαν
μέσα σου τη Γένεση από την αρχή.
Εξάλλου τα πιο αληθινά φιλιά δίνονταν πάντοτε
σε σκοτεινά δρομάκια, ακουμπισμένοι σ’ έναν τοίχο,
κάτω από ανθισμένα γιασεμιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου