Το Γιασεμί μας... Γεώργιος Πέντσας.

Επάνω στην ξερολιθιά 

Το γιασεμί μου γέρνει 

Έχει τα άνθη αρμαθιά 

Μα πως τα καταφέρνει 

Το φύτεψα στον δρόμο σου

Πάνε δυο τρία χρόνια 

Μήπως γυρνάς τον ώμο σου 

Και του κοιτάς τα κλώνια 

Ακόμα λέω καλύτερα 

Μήπως και σταματήσεις 

Μήπως και πας κοντύτερα 

Σκύψεις και το μυρίσεις 

Να το κοιτάς να σε κοιτώ 

Μήπως και με κοιτάξεις 

Είμαι μεγάλος να κρυφτώ 

Κι' εσύ για να φωνάξεις 

Το πότιζα του μίλαγα 

Δεν έλεγε ν' ανθίσει 

Απ' τον βοριά το φύλαγα 

Τα κλώνια να πλουμίσει 

Μαράζωνε τόσον καιρό 

Μάλλον απ' τον καημό μου

Που δεν μπορούσα να χαρώ 

Του δρόμου τ' όνειρο μου

Το άφησα απότιστο 

Δεν το 'βλεπα απ' το σπίτι 

Μες στον βοριά ξεκρέμαστο 

Σαν έρημο σπουργίτι 

Σαν ήρθε όμως η Άνοιξη 

Το είδα να ανθίζει 

Και με περίσσια όρεξη 

Τα κλώνια να πλουμίζει 

Εσύ το πότιζες κρυφά 

Στου φεγγαριού τη λάμψη 

Σε ρώτησα και θαρρετά 

Μου είπες θ' ανακάμψει 

Μου είπες ότι μ' αγαπάς 

Πως σαν περνάς με νοιώθεις 

Το γιασεμί μας το πονάς 

Καρδιές επάνω κλώθεις 

Είχε ανθίσει η αγάπη μας

Στου γιασεμιού τα κλώνια 

Πρασίνισε ο φράχτης μας

Φωλιά για τ' αηδόνια 

Τα χελιδόνια φάνηκαν 

Απ' του νοτιά τα μέρη 

Κι' εμείς τα άνθη κόβουμε 

Πιασμένοι χέρι χέρι. -

Γεώργιος Πέντσας