Κλείνω τα μάτια
Σβήνω τον κόσμο
Ανοίγω το κουτί της Μνήμης
Θυμάμαι εκείνο της Πανδώρας
Έπρεπε να μαθαίνω από τα λάθη
ως άνθρωπος
Νηνεμία εντός
Με φοβίζει όμως
Θυμάμαι το βουνό
Και τον ποθητό ουρανό σου
Και τα ξερά χόρτα του Αυγούστου
Και την απέραντη θέα της πλάνης
Μα τότε όλα φαίνονταν αληθινά
Όπως συνήθως συμβαίνει άλλωστε
Πριν...
Θυμάμαι την έκρηξη
Ακόμη στα δάχτυλά μου η οσμή της πυρίτιδας
Και στα χείλη μου το κώνειο φιλί σου
Εσύ κρατούσες γαλήνια τον δαυλό
Εσκεμμένα
Έτσι κάνουν οι " γενναίοι"
Θυμάμαι να μαζεύω τα κομμάτια
του πορσελάνινου προσώπου μου
Πώς να τα συνταιριάξω
Εσύ εκτός
Πάντα εκτός
Με κοιτάζεις αδιάφορος
Δεν είμαι παρά
μία ασήμαντη παράπλευρη απώλεια
Αχ! Αυτή η Πανδώρα
Αχ! Αυτό το κουτί της
Αχ! Αυτή η έκρηξη
Όλα τα θραύσματα ενώθηκαν τελικά
Μα
Ποιο είναι αυτό το πρόσωπο που τόσο θλιμμένα με κοιτάζει
στον καθρέφτη...;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου