<<Είμαι εδώ...>>είπε το κύμα στην ακτή αλλά αυτή δεν
κατάλαβε ότι της μιλούσε η θάλασσα.Νόμιζε πως το κύμα ήταν
κύμα,δεν ήξερε πως είναι θάλασσα.Η ακτή δεν είχε δει θάλασσα
ποτέ της και έτσι δεν ήξερε πως είναι.
Δεν ήξερε την μορφή της,δεν ήξερε καν την Ύπαρξη της.
Κύματα έβλεπε μονάχα, κύματα πολλά και αυτά γνώριζε.
Ίδια ήταν όλα,έμοιαζαν με παιδιά. Παιχνιδιάρικα και
σκανταλιάρικα παιδιά που πήγαιναν στην ακτή και έπαιζαν
μαζί της.Έβγαιναν από την θάλασσα όλα,αλλά η ακτή δεν το
γνώριζε. Της αρκούσε να τα βλέπει,να παίζει μαζί τους, να
γελάνε και να τρέχουν και να πειράζουν το ένα το άλλο.
Και το βράδι που το φεγγάρι γεννιόταν,έριχνε το φως του επάνω
της δημιουργώντας μια ασημένια λωρίδα που ένωνε τον ουρανό
με την θάλασσα και την γη.Αυτά στροβιλίζονταν μεταξύ τους και
έκαναν έρωτα με την ακτή.Κάθε βράδι ερωτοτροπούσαν και την
ημέρα ξαναγεννιόντουσαν.Κάθε νύχτα πέθαιναν επάνω της όταν
στο γυμνό κορμί της τέλειωναν από πόθο.Η ακτή έκανε έρωτα με
την θάλασσα,αλλά δεν τόξερε.Τα κύματα γνώριζε,αυτά ήθελε
μαζί τους να υπάρχει.Και όταν ένα πέθαινε,γεννιόταν ένα άλλο.
Η θάλασσα κοιτούσε με ένα ελαφρύ μειδίαμα στα μαργαριταρένια
χείλη και με τον ουρανό μιλούσε για ήλιους και φεγγάρια.
<<Είμαι εδώ...>> ξανάπε η θάλασσα στην ακτή,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου