Μια ψυχή που αναπηδά... Σταματίνα Βάθη.

Μια ψυχή που αναπηδά,
που ζητά για δίκιο, παρακαλά.
Δεν θέλει αυτή να γίνει ο αποδότης,
με του ηλιάτορα την έγκριση, του ξίφους ο δότης.
Το έχει και άλλη φορά το κώνειο γευτεί.

Πέφτει στα γόνατα,
το δεξί χέρι στον ουρανό σηκώνει,
το αριστερό στο χώμα απλώνει.
Δύο μάτια, μια θωριά στον ουρανό,
ζητά βοήθεια από το θεϊκό.

Ανοίγει την ψυχή της πέρα έως πέρα,
δείχνει πως της φερθήκαν τα θεριά χωρίς φοβέρα,
λύνει τα μαλλιά της να χαϊδέψει το χώμα,
δείχνει τους χαμένους της, αυτούς που αγαπά ακόμα.
Χέρι με χέρι ενώνει γη και ουρανό, 
ζητά της καρδιάς της το μερτικό.

Ένα δάκρυ από τα εσώψυχά της,
αφιέρωμα στον ηλιάτορα της ομορφιάς της,
το αφήνει να χυθεί στο σώμα της πάνω,
να το διασχίσει σε όλο το κορμί της,
να πάρει την ουσία της ψυχής της.

Από την φτέρνα της να πέσει στο χώμα της γης,
να το βρέξει,
να το απορροφήσει αυτή με λαχτάρα με πυγμή,
άνθος δικαίου για να δώσει,
με τα αγκάθια να την λυτρώσει.

Οι καρδιές που την πονέσαν θα ματώσουν,
την χειρότερη πικρία τους θα νιώσουν.
Τα χείλη με τα ψέματα τα μεγάλα,
θα γευτούν αφόρητα την τρομάρα.
Δεν θα μπορούν να ξαναμιλήσουν, ποτέ,
χωρίς την φοβέρα του σπαθιού από πάνω τους,
για να την λοιδορήσουν.

Λάθη που έκανε ήταν από πόνο,
γιατί δεν της φερθήκαν όπως έπρεπε, την χτυπήσαν,
την ψυχή της κατακρεουργησαν.
Σβήσαν όλα τα καλά του παρελθόντος,
και έπεσαν στην δύσκολη στιγμή της για να την φάνε μόνο.

Αυτή ομως έχει καρδιά εκδικητή,
είναι γεράκι και αετός μαζί,
αλλά έχει καλή καρδιά,
οπότε μιλά με τον ουρανό και τον παρακαλά.
Να γίνει εκείνος η ρομφαία,
μαζί με τη γη, να της κρατήσουν παρέα.

Μόνο ο ήλιος και η σελήνη,
τα μυστήρια της φύσης και η συμπαντική ιεροσύνη,
ξέρουν αυτό το μυστικό,
είναι για λίγους και εκλεκτούς,
τους αφουγκραστές της γης και του ουρανού.

Δώσε φως για την ψυχή που σε καλεί,
σκοτάδι στους εχθρούς της,
μαχαίρι στην καρδιά τους,
κοπίδι στα ψέματά τους.
Πόνο στην ουσία της ψυχής τους,
μόνο η μετάνοια να αναλογιστεί μαζί τους.

Πίνακας: Σέργιος κοκκορης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου