Το δόσιμο ήταν της ψυχής
του άπιαστου ονείρου να σου
χαρίσω αγάπη μου την ομορφιά
τ' απείρου!
Φαντάστηκα πως άκουσα
τον ήχο της φωνής σου, πάλευα με
τη σκέψη μου μέσα από τη σιωπή σου,
σ' αναζητούσα μάταια για ένα μόνο φιλί σου!
Σε νόμισα απανεμιά
του μελτεμιού μεθύσι του πόθου
είσαι νανούρισμα , άνεμος που δροσίζει!
Φαντάστηκα το βλέμμα σου
κι ήρθε στη θυμησή μου, αχ να ' ξερες
τι έκρυβε ο καημός μες τη ψυχή μου!
Φέρθηκα παιδιάστικα
μες την παρόρμησή μου, μπέρδεψα
τα λόγια μου ήσουν το πιο όμορφο όνειρο
μέσα στη ζωή μου!
Μες το απομεσήμερο
αναπολώ και πάλι, δυο μάτια γεμάτα
θάλασσα που έμοιαζαν μ' ακρογιάλι!
Φαντάστηκα τον ουρανό
δίχως αστέρια να ' χει να αναλύω τ' όνειρο
και η σκέψη να διστάζει, δίπλα στο νυχτολούλουδο
κάτω απ το περβάζι!
...Νέλλη Κουμεντάκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου