Άστεγος ονείρων,περπατώ χρόνους πολλούς
μέσα στην χλωρή ανεπάρκεια των καιρών,
ελπίζοντας σε μία ανατροπή,
των παγιωμένων ισορροπιών,
που την ψυχή περιφέρουν
μεταξύ άκμονος και σφύρας,
ραγισμένη αφήνοντας την να τραγουδά
τροπάρια για φονιάδες,
-ματώνοντας τις λέξεις-
μην και καθαρή ακουστεί η φωνή της,
και οι πυροβολισμοί κόψουν το νήμα,
που οδηγεί στην μυστική Αλήθεια του ευ ζην...
Κι έτσι λοιπόν, κυλώντας οι χρόνοι,
παραμένω άστεγος των ονείρων,
κρατώντας άηχη την φλογέρα
στο αριστερό μου χέρι,
σιωπηλή την κιθάρα στο δεξί,
προσδοκώντας η Αντίσταση
του Ανθρώπου να υψωθεί.
Κι εκεί, στο μεγαλύτερο ύψος,
να δυνηθώ με την μουσική
όνειρα και ψυχή να μαγέψω,
χαρίζοντας στο τραπέζι τους,
τον καλύτερο δείπνο...
(Αφιερωμένο στην πολύ Σημαντική μας ποιήτρια,
Ελένη μου να είσαι πάντα καλά, και να ποιείς θαυμαστά!!!)
Στην φωτογραφία: Eleni Kioupi.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου