<<Μάνα,ο πατέρας πέθανε>>είπα και φώναξα την μητέρα μου
απ' την κουζίνα που ήταν μέσα. Απάντηση καμμία.
<<Μάνα,εδώ να πεις να έρθουν να τον αποχαιρετήσουν αύριο
όσοι θέλουν.Εδώ τον έχω,στο σαλόνι στο πατρικό μας...>>
Του είχα γείρει το κεφαλάκι του και του είχα κλείσει τα ματάκια.
Του είχα αφήσει και δύο λουλούδια.Το ένα πάνω του και το άλλο
δίπλα του,χωρίς να ξέρω γιατί.Δυο τεράστια τριαντάφυλλα με
μεγάλο ψηλό κορμό που δεν τον έκοψα.Το σώμα του αγκαλιά με
το λουλούδι μου και το κεφάλι του γερμένο πλάγια,
ήταν σαν άγιο και καθαρμένο.
Λες και ο θάνατος καθαίρει την ζωή και συγχωρεί τις αμαρτίες.
Πήγα κοντά του να του δώσω ένα τελευταίο φιλί.
Να τον πάρω μια τελευταία αγκαλιά.Να κρυφτώ μέσα του σαν
λαβωμένο πουλί που πάει στην φωλιά του να κουρνιάσει.
Ποιά καλύτερη φωλιά απ' αυτή?
<<Θεέ μου>>είπα.<<Ζει!>> Και αυτός με φίλησε γλυκά σαν να
με αποχαιρετούσε.Με φίλησε αληθινά.Με ένα φιλί που γεύτηκα
στα μύχια όνειρα μου και την γεύση του έχω ακόμα επάνω μου.
<<Το ξέρεις ότι σε λατρεύω ε?>>του είπα και αυτός κούνησε
καταφατικά το κεφάλι.Δεν έβγαινε η φωνούλα του πια,
δεν είχε την δύναμη ούτε να μιλήσει.Όμως κατάλαβα.
Μου κούναγε το κεφαλάκι του καταφατικά και ένα δάκρυ
έβγαινε από το ένα μάτι του. Από το ένα μάτι μόνο.
<<Σε ευχαριστώ! Για όλα...>>του ξαναείπα και έκλεισε τα μάτια.
Αυτό ήταν το Τέλος.Χαμογελαστός έφυγε,ευτυχισμένος.
Ενώ εγώ έκλαιγα με λυγμούς.Ακόμα κλαίω.
Έκλαιγα και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου,
λες και ήτανε ποτάμι.Μέσα σε αυτό το κλάμα ήταν κρυμμένο
όλο το παράπονο μιας ζωής.
Και ξύπνησα! Ήμουν στο πατρικό μου στην Κηφισιά.
Με είχε πάρει ο ύπνος στον καναπέ του σαλονιού μας
βλέποντας ταινία στην τηλεόραση.Ήμουνα στον ίδιο καναπέ
που καθόμουνα και αποχαιρετούσα τον πατέρα μου όταν πέθανε
τον Σεπτέμβριο του 1997.Εκεί τον είχαμε βάλει στο σαλόνι
μπροστά στον καναπέ να περνάνε όλοι να τον βλέπουν
και να τον χαιρετάνε.Για τελευταία φορά!
Εκεί που ο πατέρας μου άφησε την τελευταία του πνοή,εκεί
εγώ σήμερα ήμουνα μόνος μου χωρίς να ξέρω το γιατί.
Πολλές φορές πρέπει να ακούμε το ένστικτο μας.
Εμένα κάτι με οδήγησε στο πατρικό μου σήμερα χωρίς νάχω
δουλειά και ενώ ξέρω πως η μητέρα μου λείπει.Έχει πάει
στα Θέρετρα των Αξιωματικών της Αεροπορίας στο Ζούμπερι,
γιατί ο πατέρας μου ήταν αεροπόρος.
Το ήξερα και όμως πήγα.Δεν υπήρχε κανένας λόγος να πάω,
άκουσα απλά το ένστικτο μου.
Και να που αυτό μας οδηγεί.Η Σιωπή μιλά.Φτάνει να την ακούμε.
Με την καρδιά.Οι φωνές μιλούν,δεν σιωπούν.
Η φωνή του πατέρα μου ήταν αυτή που με οδήγησε σήμερα εκεί.
Να είμαστε μόνοι μας,οι δυό μας.Να με αποχαιρετήσει.
Πάντα είχα παράπονο ότι δεν πρόλαβα να κάνω αυτό που
έκανα σήμερα. Δεν πρόλαβα να τον χαιρετήσω,να τον φιλήσω,
να του πω πόσο τον αγαπώ.Και να τον ευχαριστήσω. Για όλα!
Δεν πάνε να λένε όλοι ότι δεν υπάρχει μετά θάνατον Ζωή.
Δεν πάνε να λένε όλοι ότι τα όνειρα δεν είναι αληθινά.
Μην τους πιστεύετε.Εγώ σήμερα τον είδα ζωντανό,ολοζώντανο
μπροστά μου.Του μίλησα,τον φίλησα,τον αγκάλιασα και
αυτά όλα δεν ήταν όνειρο.Δεν ήταν ψέμα.Ήταν πιο αληθινά και
από αληθινά.Ήταν η Αλήθεια και ήρθε να μου την πει.
Όχι πως δεν την ξέρω,αλλά καμιά φορά χρειαζόμαστε και
κάποια επιβεβαίωση. Σκιές είμαστε στον Κόσμο των Σκιών.
Η Ζωή είναι αλλού.
Υ.Γ.:Αχ ρε πατέρα και να σε είχα εδώ.Συγνώμη πατέρα.
Σ' αγαπώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου