Φωνές που σημαδεύουν
τον τόπο και τον χρόνο
της δικιάς μου πραγματικότητας
απορρυθμίζοντας τους χτύπους της καρδιάς
το βλέμμα λευκό βελούδο
ακουμπισμένο στο περβάζι του χρόνου
και πίσω του να απλώνεται ο Ωκεανός
άγριος και σκοτεινός.
Ξένος στον ίδιο μου τον τόπο
τσακισμένο καράβι
προσπαθώντας να βρω την ρότα μου
αναζητώντας απάγκιο.
Φρούδες οι ελπίδες
δρόμοι άγνωστοι και στενοί
οδηγούν σε αδιέξοδο
η πόλη καταπίνει το κάθε μου βήμα.
Χαμηλοτάβανα δωμάτια υπόγεια υγρά
στεγάζουν τους ορυμαγδούς και την αχλή
ανεκπλήρωτων υποσχέσεων
το χρώμα της ώχρας στους τοίχους
η υγρασία κρεμασμένη μόνιμα στα ντουβάρια
ποιος όμως την προσέχει
καθώς όλοι είναι απασχολημένοι
μετρώντας τις διαστάσεις της άγνοιάς τους.
Αέναη η προσπάθειά μου να περάσω
από την άλλη μεριά των τειχών
Δημήτρης Παπαλιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου