Δεν άρπαξα τη ζωή απ' τα μούτρα.
Σκαλί, σκαλί την περπάτησα...
Σε κάποια σκαλοπάτια γέλασα με την ψυχή μου
και σε κάποια άλλα έκλαψα πικρά,
γοερά, με αναφιλητά
που τάραζαν σώμα και ψυχή.
Σε κάποια άλλα έσκυψα το κεφάλι
και ακούμπησα πάνω τους
να ξεκουράσω την ψυχή και το σώμα μου.
Σκαλί, σκαλί έφτασα ως εδώ...
Βάδιζα αργά αλλά σταθερά
και πάντα μόνη μου,
χωρίς να γίνομαι βάρος σε κανέναν.
Δε ζήτησα τίποτα.
Κι έφτασα εδώ, στη μέση της διαδρομής,
στη μέση της σκάλας μου.
Ακόμα περπατάω αργά και σταθερά...
Ακόμα ανεβαίνω το δικό μου Γολγοθά...
Ένας δρόμος η ζωή,
μια σκάλα που μου φωνάζει "ανέβα"...
Μια στάση...
Μια ανάσα...
Μια φράση...
Συνέχισε μέχρι το τέλος
και πού ξέρεις,
όλα μπορεί ν' αλλάξουν...
Όλα μπορεί να συμβούν..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου