Μια καρδιά χαραγμένη από του πόνου το διαμάντι,
μια ματιά λίμνες στου φθινοπώρου το μονοπάτι,
ένα γέλιο γλυκό αλλά και απατηλό σαν να κρύβουν
ένα δάκρυ από της ζωής το μερτικό.
Όμορφος άνθρωπος, καλοβαλμένος,
ένα με την συννεφιά λες και είναι ζωγραφισμένος.
Μια ομίχλη γύρω του να τον περιβάλλει,
υγρά άτια, σταγόνες από δάκρυα, κύκλο να έχουν κάνει.
Ένας αγέρας, μια ζωή, φουρτούνες πάμπολλες, μοναξιά πολλή.
Μια καρδιά με τις ριπές του βοριά,
φύλλο να οδείρεται στις στράτες τις δύσκολες,
χωρίς ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά.
Πουλιά, σκέψεις, στον ουρανό πολλές,
χωρίς ολοκληρωμένες προτάσεις, χωρίς επιλογές αληθινές.
Μια ζωή να έχει γίνει συνήθεια πραγματική,
μέσα στο πετσί του να έχει μπει.
Αυτός και ο εαυτός του, προχωρά μοναχός,
τρωτός στην μοναξιά και ας φαίνεται δυνατός.
Ένα βλέμμα, ένα βλέμμα μάρτυρας αληθινός,
αυτό τα λέει όλα,
Η φιγούρα χάνεται, γίνεται ένα με το τοπίο.
Η τόση μοναξιά του τον απορρόφησε,
τον έκανε αόρατο, χωρίς σφραγίδα, χωρίς στοιχείο.
Είναι ο αγέρας πλέον που μιλά,
είναι η βροχή από το δάκρυ του που κυλά.
Νύχτωσε πια, ολόγιομο φεγγάρι συντροφιά.
Μαύρος ουρανός.
Γυμνή ψυχή, γυμνός και αυτός από την μοναξιά.
Το σώμα του αγκαλιά, καθιστός.
Μαύρος ουρανός, σκληρός και αποπνικτικός.
Ας δώσει χρώμα, ας δώσει ψυχή.
Νέα φλόγα, νέα ζωή.
Πίνακας: Βησσαρίων Γκεκόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου