Συνήθισα να σ' αγαπώ κι ας είσαι
του ονείρου μου παγίδα, να σ' ανακαλύπτω
ξανά στο πέρασμα της νύχτας, στ' άλικα δειλινά
σ' αυτά που φεγγίζουν ελπίδα!
Σε νιώθω στ' απόβραδο να μου λες χαμογέλα
κι έρχεσαι και φεύγεις, όπως τα καλοκαίρια,
ξεγλιστράς στο είναι μου σαν απάνεμο ρεύμα!
Βράδια θλιμμένα σαστίζω στ' αστέρια στιγμές
μου θυμίζουν απ ' τα περασμένα, την απουσία σου
νιώθω στη βροχή ολοένα!
Σε φαντάστηκα στο μισοφέγγαρο της σιωπής,
χωρίς αύριο δίχως χθές, στην ηχώ της νύχτας
στον παλμό της λογικής!
Σε νιώθω στ' άρωμα του γιασεμιού, κι ας μην
σε έζησα, σ' αγγίζω ψιθυριστά σαν όνειρο κάποιου
χλωμού πρωινού δραπέτης γίνομαι μέσα στο νού!
Και ξαναρχόσουν νοερά, κι ας μην υπήρξες στη
μέθη του νού, και τα νυχτολούλουδα μοσχοβολούν
κι αγγίζω το βλέμμα σου κι οι σιωπές σου μεθούν!
Συνήθισα να σ' αγαπώ κι ας είσαι του ονείρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου