Χαραμάδες ...

Χαίρομαι για τις χαραμάδες

που άφησες ανοιχτές,

για να νιώσεις

ότι όσο υπάρχεις,

ζεις για τον έρωτα

που δημιουργούσες

χρόνια μέσα σου...

Ύφαινες πάντα με

ξεχωριστή επιδεξιότητα

τον προστατευτικό μανδύα

της ψυχής σου, αλλά πάντα

άφηνες έντεχνα θηλιές,

δημιουργούσες ρωγμές,

περιμένοντας κάποιον να δει

το άπλετο φως μέσα σου...

Ατέλειωτες οι δίνες

που με πλαισίωναν,

κάθε φορά που επιχειρούσα

να τρυπώσω μέσα σου

από αυτές τις ρωγμές,

για να δώσω τέλος

στην προσμονή σου...

Και τώρα που μπήκα

ρίγησε, βόγγυξε,

απελευθέρωσε το στεναγμό

μιας μοναδικής ηδονής,

που σου χαρίζω

όταν κυκλοφορώ μέσα σου,

χωρίς οδύνη χωρίς ερινύες.. .

Είναι η δική σου ώρα...

Αντώνης Σαμολαδάς