Μελαγχολικές Μέρες Φθινοπώρου... Δημήτριος Κεραμίδας.

Γεμισαν οί δρόμοι από φυλλα δένδρων

κίτρινα, κόκκινα, μισοπράσινα καφετιά.

Σκέπασαν γύρω την γή κάνοντας την νά

δείχνει παντού ό τόπος πολύχρωμο χαλί ...

Φύλλα πεσμένα στούς δρόμους κάτω

απο τα δέντρα φυσάει ό αέρας κι αυτά

στροβιλίζονται κυνηγημένα από τήν οργή

τού ανέμου καί σάν πάψει λουφάζουν στίς

άκρες καί γωνίες τών δρόμων ...

Τά δέντρα μέ ολόγυμνα τά κλαδιά τους

δείχνουν απελπισμένα μέ την θλιβερή τους

όψη απογυμνωμένη ...

Σάν αλήθειες πού δεν ειπώθηκαν ποτές :

Τό φθινόπωρο ψυχρό καί γυμνό μυστήριο

μέσα στην άβολη σκέψη μου πού μέ φέρνει

τό χθές μπροστά μου να τό δώ σήμερα ...

Δέν μπορώ νά σέ συνδυάσω μέ τίποτα ζωή μου

μά την αλήθεια, κοιτάζοντας τα σκόρπια φύλλα

πού μοιάζουν σάν τά όνειρα καί τίς χαμένες

ελπίδες μας ... Τά γυμνά κλωνάρια τών δέντρων

σάν προσδοκίες, αυτών πού περιμένουν καί

καρτερούν την πραγματοποίηση τών ονείρων τους !

Τά δέντρα σάν την ελπίδα ...περιμένουν τήν άνοιξη

νά γεμίσουν μέ φυλλωσιές καί πρασινάδα πάλι

τα γυμνά κλωνάρια τους !

Κι εγώ στίς σκέψεις μου βυθισμένος σάν τί άραγε

νά περιμένω; Κάτι η τίποτα ;

Ίσως κάνω ευχές γιά καλύτερες μέρες διαβίωσης .

Γιά ένα ομορφότερο αύριο γιά ένα καταπράσινο

πλανήτη μας πού συνέχεια μαυρίζουμε το κορμί του !

Δημήτριος Κεραμίδας