Το μήνα που το φεγγάρι χάθηκε
στο κίτρινο ποτάμι,
βιάστηκες να πας,
- τα ίχνη του ακολουθώντας
στάλες ασημένιες και κίτρινες -
προς τη μεριά της Ατλαντίδας.
Δύσκολοι καιροί και χειμώνες παγίδες
σε βρήκαν στο δρόμο σε τσάκωσαν.
Στη μάταιη αναζήτησή σου,
καρδιές από θαμμένες πολιτείες
αφουγκράστηκες
στο βάθος της θάλασσας κοιτώντας.
Είδες τα μεγάλα τους έργα
κρυστάλλινα παλάτια
και μάσκες χρυσές, νεκρικές.
Άκουσες τη βουή
των νεκρών ταραγμένη,
τη συγγνώμη της φύσης
που ζήταγε - έλεος - να κράζει.
Σε δίλημμα βρέθηκες,
στα ίχνη του φεγγαριού να συνεχίσεις,
η πίσω να γυρίσεις να πεις.
- Ίδια τα λάθη τα δικά μας κι εκείνων
που θάφτηκαν στα γαλάζια νερά,
κι πόλεις οι μεγάλες
που περήφανα δείχνουμε,
ίσως γίνουν υπόγεια κανάλια
δίπλα απ' της χαμένης Ατλαντίδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου