Σε μιαν άκρη του κήπου τόσο δα μικρή
Πάνω στης γης την απέραντη ανάσα
Πρώτο άνοιξες τα ματάκια σου να δεις την ζωή
Το μέλλον σου αβέβαιο σε έναν κόσμο με αγκάθια
Η ζωή σου αιωρείται σε Λεπτεπίλεπτη κλωστή
Εκλιπαρείς την συμπόνια, μα πως να την φτάσεις;
Αδιάφορη η ζωή σου για ορισμένες καρδιές
Δεν περισσεύει από τα δικά τους λάθη
Μάρτη θέλησες να βρεις γωνιά
Μήπως η πείνα σε ξεχάσει
Την πόρτα της ψυχής μου αναπάντεχα χτυπάς
Ελεύθερη η είσοδος στο κατώφλι διαβάζεις
Ασπρούλα σε βάφτισα, αθώα καρδιά
Λευκό πανί της συμφιλίωσης μου
Δυο πράσινες χάντρες κατάματα κοιτούν
Με ευγνωμοσύνη πλημμυρίζεις τις γωνιές της ψυχής μου
Δεν ζητάς πολλά, απλά ανούσια μικρά
Η ζωή όμως δομημένη για τους ισχυρούς του κόσμου
Η ζωή για σένα τόσο μα τόσο απλή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου