Καταραμένε πόλεμε, φονιά τόσων αδρώπων
που φέρνεις πάντα συφφορές σ' όποιον τζι αν πάεις τόπον
Τα κάμνεις χαλαμάντουρα σε κάθε σου πορεία
τζι' οι σ'ακλουθούσιν γίνουνται σαν τ'αγρια θηρία
Που δεν τους κόφτει τίποτες μόνο να καταστρέψουν
γεναίτζιες γέρους τζιαι μωρά τζιείνοι αν ξηπαστρέψουν
Ανάθεμάν τους π' αρκινούν, τζιαι πιάννουν σσου το σιέρι
Τα μιάλα τα συφφέροντα, σαν τούτον τους συφφέρει'
'Αμα δεν είσαι πόλεμε, τα όπλα εν πουλιούνται
μα δε σσε κόφτει πίσω σου, ούλλοι αν νεκαλιούνται
Φεύκει ο κόσμος πά αλλού πέρκιμον τζιαι γλυτώσει
που το δικό σσου ματζιαιλιό τζιαι την φωδκιάν την τόση
Μα άλλους πνίει η θάλασσα τζι άλλους τους τρων οι σφαίρες
τζι αλλού άψυχα τα μωρά, τα σύρνει πάς σες ξέρες
Μακάρι που σε θέλουσιν τζιείνοι να ξηλιφτούσιν
τζι άσπρην ημέρα πλάστη μου να μεν εξαναδούσιν
Νά' ρτει ο πόνος τζι έσσω τους πέρκει μον τζιαι σκεφτούσιν
πως ένι κρίμαν τζι αδικον άλλους να πολεμούσιν .
'Αλλους που εν εφταίξασιν ούτε τζιαι σε ζητήσαν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου