Θα ήθελα να μπορούσα να σου πω ένα ποίημα
μόνο με τα μάτια μου.
Μα τότε δεν θα 'ταν μάτια,θα'ταν πυλες.
Που αν εμπενες θα με ζουσες.Θα με χαριζα,
γιατι θα είχα αξία μόνο αν σου δωθω.
Θα ήθελα να ζήσω ένα ποίημα της καρδιάς σου,
όταν βυθισμενη μέσα στα σκοταδια,πλανημενη
απο τη λήθη,αοματη, έβλεπε τον μοναδικό ανθρωπο
στον κόσμο με τ'ακροδακτυλα της.
Να της κλεψω την ουσία της,
να μην θυμαται αλλη επιλογή παρα μόνο εμένα.
Θα ήθελα να κοιτάξουμε προς τα πισω
και να θυμηθουμε τα πάντα
σαν να τα ξαναζουσαμε.
Η μάλλον όχι, δεν είμαι σιγουρος.
Θα ήθελα να συναντηθούμε και να γνωριστουμε
ζωντας τα πάντα σα να μην τα ξεχνουσαμε ποτε.
Θα ήθελα να ημαστε φοβισμενοι,
νεογεννητοι και δίδυμοι.
Σ'έναν κόσμο κομμενων ομφαλων,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου