Το σκαρί της ψυχής μου... Σταματίνα Βάθη.

Το σκαρί της ψυχή μου χτυπιέται αλύπητα.

Πάνω σε πέτρες και βράχια με μανία τυραννιέται.

Τα κύματα της ζωής είναι τόσο σκληρά,

θέλουν με μανία να με καταβάλουν και αυτά.

Οι σταγόνες της θάλασσας, τρυπούν χωρίς έλεος,

φτάνουν μέχρι τις φλέβες μου, πίνουν

το αίμα δίχως τέλος.

Η καρδιά αισθάνεσαι ότι δεν χτυπά,

έχει από την αλμύρα γίνει ένα με τα θεριά.

Ένα κουφάρι χωρίς ψυχή,

χαμένο στης λύπης την αχόρταγη υπομονή.

Σταγόνα, σταγόνα θαλασσινή, έχω γίνει

ένα της φαντασίας σκαρί.

Η ψυχή πάει να αφυδατωθεί και η αναπνοή να χαθεί.

Ένα άγαλμα θα μείνω, μόνος, από το φόβο μην γίνω άμμος,

ένα μαρτύριο δίχως τέλος, χωρίς μιας απόγνωσης εναν στίχο.

Οι εικόνες αλλάζουν και εγώ να χάνω κομμάτι,

κομμάτι της ψυχής μου.

Είμαι ένα φάντασμα της ίδιας της ζωής μου.

Κύματα να με χτυπούν όλο και πιο βαθιά.

Θέλουν να με βυθίσουν, να γίνω μια σταλιά.

Έχω πλέον εκμηδενιστει, ένα κορμί ριμαγμένο,

χωρίς ψυχή.

Η ελπίδα έχει βυθιστεί, κραυγή ενός γλάρου

από μακριά να με καλεί.

Και εσύ??!!!!

Ίσως ο άνεμος σε πήρε μακριά, αλλά πονάει αυτό το

λίγο της ψυχής μου, θέλω να είσαι καλά.

Πάνω σε βουνό ίσως έχεις κρυφτεί ή με τον ουρανό

έχεις γλυκοφιληθεί.

Μόνο θέλω να αισθάνομαι μια ανάσα απατηλή.

Να ονειρεύομαι ότι η φιγούρα σου σε αυτή τη γη ζει.

Ένα αστέρι σου στέλνω για φιλί και το φεγγάρι θα κάνω

φυλαχτό μου στο κορμί.

Ακόμα και κόκκος της άμμου να γενώ, θα γίνω

στο στήθος σου ένα πολύτιμο φυλαχτό.

Γιατί είμαι εγώ που έχω καρδιά, με τον ήλιο

και το φεγγάρι κάθομαι αγκαλιά.

Και εάν η θάλασσα με χτυπά τόσο πολύ είναι επειδή

η καρδιά μου μέσα σε εσένα έχει κρυφτεί.

Να προσέχεις. Είσαι η ζωή μου και η εγώ η αιτία

για την δική σου αναπνοή.

Stamatina Vathi