Έξω πηγαίνω ως αρχίζει η βροχή,
πριν ξεματώσουν τα κλαδιά στα δάση!
Μ'αρέσει να βαδίζω μοναχή,
στις ομιχλώδεις διαδρομές,
να πραγματώνω εκδρομές,
παρέα με τ'ανθρωπινα μου πάθη.
Ν'ακούω ήχους κεραυνών,
λίγο προτού ξεσπάσει καταιγίδα.
Να πνίγω τις ανάσες των λυγμών,
να προστατεύω της ψυχής μου την ελπίδα!
Ν' ακούω το ψιθύρισμα του ανέμου,
το θρόισμα των φύλλων του πολέμου,
στα δάση των μεγάλων στεναγμών.
Τις φλόγες της καρδιάς και του μυαλού μου,
να σβήνω με τις πρώτες τις σταγόνες!
Να εξαλείφω τις εξάψεις του κορμιού μου,
βουτώντας στα νερά ως τις λαγόνες.
Κορμούς συντετριμμένους ν' αγκαλιάζω,
κραυγές από τα στήθεια μου να βγάζω.
Κι όταν σκοντάφτω στα βρεγμένα μονοπάτια,
θα νιωθω αντί θυμό, ευγνωμοσύνη!
Το χώμα θα κοιτούν τα δυό μου μάτια,
ν'αποστηθιζουνε την γήινη ευθυνη!
Να με μουσκέψει η βροχή όταν ξεσπάσει,
κρυμμένη στα χαμοκλαδα στα δάση.
Λατρεύω την βροχή!Με εξαγνίζει!
Την μοναξιά του Φθινοπώρου προτιμώ!
Λατρεύω η ομίχλη να μ' αγγίζει,
το θάμπος,την αντάρα αγαπώ.
Στον θρήνο της απώλειας των παθών,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου