Φλέβα κυανή που πάλλεται
στου λαιμού σου το δέλτα
σιμά σ’ αντάρα που γεννά η φωνή σου
σαν ξυπνάς απ' τη λησμονιά.
Δυο φύλλα δάφνης σφίγγεις στη φούχτα σου
να κοιμίζεις τα θέλω σου
κάθε που νυχοπατούν στην ικμάδα του νου.
Ραγισμένο σταμνί η λαχτάρα σου
στ’ Αχέρωντα τις όχθες λούζεται ο πόθος.
Κι ύστερα...
Πόσο απ’ τον ίσκιο μου να κρύψω
να συνεχίσω να λαθεύω στα σημεία
του ειδώλου μου π’ ακόμα αρνιέμαι;
Προσκέφαλα στολισμένα με οργή,
κεντημένα με καταιγίδες.
Παρατηρώ τις στιγμές γύρω μου,
αφουγκράζομαι το φευγιό σου.
Το πιο μακρύ ταξίδι μου μια νύχτα
...Σταυρούλα Δεκούλου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου