Του Έρωτα... Κατερίνα Πήττα.

Χτένιζε τα πυρόξανθά της τα μαλλιά,

κι από τα μάτια της,

εξακοντίζονταν

-φλογισμένα βέλη-

προσμονές,

αναστάσιμων κλυδωνισμών!

Στα γυμνά της στήθη

κάλπαζαν,

λάβες ηδονικές,

και πόθων εγερτήρια!

Κοίταξε τον καθρέφτη

κι ένα χαμόγελο,

απροϋπόθετα κι αβίαστα,

κρεμάστηκε παραδομένο

-ως λάφυρο-

στα υποταγμένα της χείλη!

Κι ο έρωτας,

αυτόπτης μάρτυς,

αείρροος και κυνικός,

άρχισε να παφλάζει

ανενόχλητος,

στις πορφυρές της φλέβες!

Το δωμάτιο παραδόθηκε στο φως

Η άγια ώρα της "μετάληψης",

ήταν παρούσα!

Κατερίνα Πήττα