Ντύθηκες την απάθεια!
Ασπάστηκες τη "συνωμοσία" της υποταγής!
Δέχτηκες τον εκμαυλισμό των λέξεων,
και τείνεις να εγκλιματιστείς στο πνεύμα,
μιας δήθεν "νέας" κανονικότητας,
έναντι της μίας και μοναδικής!
Σ' αιχμαλώτισαν φόβοι!
Απειλές αφηνιασμένες,
αρπάζουν τα γκέμια του νου σου,
και καλπάζουν προς την "ελευθερία"
του "σκότους"...
Κανοναρχούν οι "ριπές"
του μολεμένου συστήματος,
των παγκοσμιοποιητών
και των απανταχού αχυρανθρώπων τους,
εκτοξεύοντας απειλές σε "ραγισμένα" μάτια,
σε πεινασμένους ουρανίσκους,
σ' ελπίδες άστεγες,
σε πολέμων ιαχές...
Η μοναξιά "εξαργυρώνεται",
σε τοίχους, πλήκτρα
κι εικονικές αγκαλιές...
Κι έμειναν "αχτένιστα" τα σοκάκια
απ' των παιδιών τ' αλαφροπερπατήματα!
Οι κήποι, αρνούνται να "θηλάσουν" ζωή...
Τα δειλινά κυλούν "γογγύζοντας",
σέρνοντας στις πλάτες τους,
τα άχθη των ημερών,
κι οι νύχτες "αυτομολούν"
και "κουρελιάζονται"
σφραγίζοντας τους αμφορείς της ικεσίας!
Και φοβάμαι...
Θεέ μου φοβάμαι...
Μην και μείνουν,
οι προσευχές "κλειδωμένες"...
Κι οι καρδιές παγερές...
μπρος σ' αυτό που έρχεται...
Μην υποκρίνεσαι...
Το νιώθεις πως έρχεται...
Φοβάμαι...
Πως δε θ' αφήσουμε μία αμόλευτη
σπιθαμή γης...
μια αγνή καρδιά,
για να 'βρει "τόπο" η Αγάπη,
να γεννηθεί ξανά...
Τώρα, που τέλειωσαν τα ευχολόγια...
Τώρα, που δεν υπάρχουν...μυστικά
Αντιστάσου...
Κατερίνα Πήττα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου