Εδώ θα μείνω
να διασκεδάζω τη μοναξιά μου.
Δίπλα στα σάπια τρένα, στο ρημαγμένο σταθμό
ν’ ακουμπώ την πλάτη στο αδιάφορο, σαθρό μέλλον
και να λερώνω τα παπούτσια στη μαυρίλα της ζωής,
διασκεδάζοντας τις ρωγμές πάνω στις ράχες της μνήμης,
που δεν μπορεί να καταλάβει τα σχέδια της μοίρας,
να την αλλάξει λίγο,
να μην προσπερνά άδειες ημερομηνίες
κι όνειρα εκκρεμή
που σβήνουν το φως απ’ τα μάτια
που μόνο μια πνιγηρή σιωπή προκαλούν
μες στον αβάσταχτο φόβο.
Κι εγώ που δεν ξέρω τι να κάνω
και να φωνάξω,
η φωνή μου δεν ξεφεύγει απ’ την ηχώ της
μακριά ν’ ακουστεί.
Τουλάχιστον το ταξίδι
θα μου ’δινε την ελπίδα της επιστροφής,
να έχω κάτι να κάνω!
Αλλά τώρα κόλλησα μες στον χρόνο, βάλτωσα
κι όπου και να ψάχνω τρένα
όλα τα βρίσκω φευγάτα,
χωρίς να ξέρουν το λόγο της μοναξιάς μου,
χωρίς να ξέρουν πως κάνουν τις μέρες μου
ατέλειωτες, βαριές,
βουτηγμένες μες στου πόνου τα σκοτάδια,
με τα πουλιά να μην έρχονται πρωί να με ξυπνούν
όπως έκανε παλιά η μάνα
που τ’ άφηνε στο παραθύρι
να γλυκοκελαηδούν.
Γι’ αυτό, μου λείπουνε τα τρένα.
Κι έχω δίκιο να αναρωτιέμαι:
Ποιοι είναι αυτοί που μου τα στέρησαν,
ποιοι είναι αυτοί που έχτισαν τείχη γύρω μου
Γιώργος Ελευθ. Καραγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου