Τις νύχτες της βροχής
σαν κύβος ζάχαρης
μέσα μου λιώνει
εκείνο σου το "να προσέχεις"
που τη στιγμή του πιο μεγάλου κεραυνού
πρόφτασε ν' ακουστεί,
μέχρι τ' αστέρια να φτάσει,
στο σύμπαν να γίνει ένα άστρο ακόμα
δικό μου μόνο,
απ' όλα τ' άστρα το πιο λαμπρό.
Τις νύχτες της βροχής
που σαν κουρσάρος
ο χρόνος ληστεύει όνειρα,
λεηλατεί της γαλήνης μου
τους ήδη ερειπωμένους ναούς,
το βλέμμα μου υψώνω,
το αστέρι μου βρίσκω,
αφουγκράζομαι:
"Να προσέχεις"..
γαντζώνομαι πάνω του
ημερεύει ο χρόνος
γλυκαίνει η ψυχή
η βροχή χαμηλώνει...
"Θα προσέχω"...
ψιθυρίζουν τα χείλη μου
και πέρα απ' του φόβου
τα πυκνά αναχώματα
Ευχαριστώ πολύ!!!Τιμή μου να βρίσκουν θέση τα ποιήματά μου στο υπέροχο blog σας!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή