Ένα δέντρο ταξιδεύει να βρει τον εαυτό του μες στο φως,
αλλά έχει αποδεχτεί τα δύσκολα
και σκοτεινά σημεία του ταξιδιού.
Ξέρει, πως πρέπει να προσπαθήσει, να αγωνιστεί,
κάνοντας μια πορεία επώδυνη
που ο βοριάς κι η καταιγίδα δέρνει
και το χιόνι παγώνει τα κλαδιά,
αναγκάζοντάς τα να σκληρύνουν,
να φράξουν τα μικρά τους στόματα,
ν’ απαγκιστρωθούν από συναισθήματα λύπης ή χαράς,
να νιώσουν ασφαλή.
Αλλά μπρος στη βίαιη επιβουλή του καιρού,
θολώνει η σκέψη του και δεν μπορεί να ισορροπήσει
τις αντίρροπες μέσα του δυνάμεις που το τυραννούν,
ούτε να συμφιλιωθεί με τις απρόβλεπτες αγκυλώσεις,
που εμποδίζουν την ανάδειξη της κρυμμένης ομορφιάς
και στη μικρότερη στιγμή.
Κι έτσι ζει ξερό μες στην αναμονή,
να περάσει ο χειμώνας
και το γκρίζο να διαρραγεί,
να φανεί καθάριος ο ουρανός,
για να μπορέσει να ξαναερωτευτεί,
ν’ αποκτήσει μια καινούρια εμπειρία,
απ’ τη νέα του, μεγάλη αγάπη,
τη μοναδική:
τον καινούριο ανανεωμένο του εαυτό,
Γιώργος Καραγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου