Όταν γεννιέται ένα ποίημα
μ' έφερε κοντά σου ,
κι ήταν αγάπης όνειρο ,
που ποίησε η καρδιά σου!
Γιόρταζε ο κόσμος κι έκατσα,
την πλάση να υμνήσω,
ρόδα από τα άνθη της ψυχής,
στα πόδια σου ν αφήσω!!!
Όρτσα τα πανιά ...
Το πάθος στα στήθη
του Αιόλου οι ασκοί,
είναι μια θάλασσα η ζωή,
κι η αγάπη στο ιστίο ένα πανί,
κατακόκκινη η Ανθρώπινη Γη!!!
Στης γης τα μεσοπέλαγα
αρμένισσες κορμί μου,
χωρίς πανί, χωρίς σκαρί
και θάλασσα η ζωή μου…
Οδύσσεια πάθη,
απ' της θάλασσας τη γραφή,
σε γη Αιολική, ερωτική,
με την Ατθίδα και τον Αλκαίο
να ζουν ποιητικά μαζί!
εκεί στη Ερέσια Ιθάκη της Σαπφούς,
στο ίδιο της το κορμί…
Φιλί πνοή ,
μια θάλασσα ζωή,
και το κορμί ξανά ριγεί…!!!
Και στο καρνάγιο σου
αραξοβόλισες μαζί μου!!!
Σαν σε θωρώ σε θάλασσα
κι έναστρε ουρανέ μου,
Φεγγάρια οι κούπες των χαμόγελων σου,
Δίνουν στο αλαβάστρινο πρόσωπό σου,
Στη γαλάζια πράσινη αύρα,
από τα τάσια των ματιών σου
Δροσίζονται καραβοκύρηδες των ονείρων ,
Που πολιτείες Καβαφικές ,
ηδονικά νοστάλγησαν,
Να ταξιδέψουν …
αύτανδρες μαζί σου…!!!
Γι’ Αυτή τη θάλασσα…
Γι’ αυτά τα ταξίδια,
των τρικυμιών του κόσμου…
για της προσμονής το αραξοβόλι…
μικρέ μου Οδυσσέα,
μια Ιθάκη ο προορισμός σου!!!
Η Ερεσός του κόσμου …!!!
…άφυλλος …μένος
Τριαντάφυλλος Μπαλωμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου