Η Ωραία Κοιμωμένη... Κτενά Ρούλα.

Κοιμήθηκε στο μάρμαρο μονάχη της η κόρη,

αγγέλοι τώρα λούζουνε τα ξέπλεκα μαλλιά της.

Το σώμα της αλύπητα χτυπά το ξεροβόρι,

τ'αστέρια πέφτουνε σωρό στην κρύα αγκαλιά της.

Είχε στα στήθη της πληγή ,έρωτα ήταν βέλος,

μόνη της έκλαιγε πικρά στην κάμαρα το βράδυ.

κανείς ποτέ δεν πίστεψε ότι θα βάλει τέλος,

ούτε ότι θα διάλεγε του Άδη το σκοτάδι.

Ο κύρης της δεν άντεξε, το φταίξιμο δικό του

που έχασε την κόρη του από αγάπης πόνο.

άγαλμα έφτιαξε τρανό που άλλο όμοιό του,

να μην υπάρχει πουθενά σ'ολόκληρο τον κόσμο.

Και τώρα μοιάζει σαν τη δεις ,ήρεμη πως κοιμάται,

πώς γέρνει το κεφάλι της ν'ακούσει τα πουλάκια.

Πώς έτοιμη να σηκωθεί είναι ,σαν την κοιτάτε,

να τρέξει στην αγάπη της πριν σβήσουν τ 'αστεράκια.

Μα όποιος ξέρει πιο καλά τούτη την ιστορία,

ξέρει πως η αγάπη της,δεν βρίσκεται στη ζήση.

Έγραψ' η μοίρα στα χαρτιά,πως είναι αμαρτία,

Ο νιός,την κόρη που αγαπά,μόνη να την αφήσει.

Κτενά Ρούλα