-Μαμά μου πονάω
-Κράταμε αγκαλιά για να μην
φοβάμαι πια.
-Πόσο άδικος ο κόσμος γύρω μου που φτιάχτηκε
για να πληγώνει
-Μου έλεγες να φτιάξω το δικό μου κήπο και
να φυτέψω το δικό μου παράδεισο
εκεί μέσα.
-Τον φύτεψα με φαντασία και χρώματα.
Και τον στόλισα με πολλά λουλούδια.
Έτσι τον ονειρευόμουν από παιδί.
-Κοίτα όμως μαμά μου....
-Πόσες πληγές γέμισα και εσύ μου έλεγες
ότι θα περάσουν .
-Είναι από τα μαθήματα που σου μαθαίνει
η κοινωνία παιδί μου....μου έλεγες
-Μαμά μάτωσαν τα γόνατα μου.
-Κοίτα πληγές που έχουν.
-Και εσύ μου έλεγες ότι με τον καιρό
θα θρέψουν.
-Κοίτα μαμά μου κλαίω.
-Κλαίω συνέχεια και τα μάτια
μου με καίνε.
-Δεν είναι τίποτα παιδί μου .
Χρειάζονται και αυτά για να σκληρήνεις μέσα σου.
-Και να γίνεις δυνατή και να μάθεις
να πολεμάς.
-Η κοινωνία είναι ένα πεδίο μάχης,
και εσύ ένας πολεμιστής αρματωμένος με γνώσεις
που θα σου χρειαστούν για να τους
αντιμετωπίσεις.
-Η ζωή καρδιά μου μοιάζει με ένα τριαντάφυλλο.
-Μοσχομυρίζει ο κόσμος γύρω σου
και χρωματίζει την ψυχούλα σου.
-Πρέπει να προσέξεις όμως τ'αγκάθια της.
Τρυπάνε και σε γεμίζουν γρατσουνιές
και πληγές.
-Είναι σαν τους ανθρώπους που θα τους
πιστέψεις και θα σε κάνουν πονέσεις.
-Θα προσέχεις τον κήπο της ζωής σου
καρδούλα μου.
-Αυτός θα είναι το παράδειγμα του δικού
σου παράδεισου
και το πάθημα σου κόρη μου.
-Μαμά κράταμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου