Όταν φεύγουν από την ζωή μας είναι λυπητερό, τόσο αισθητό
και η ανάμνηση τους με τις φωτογραφίες είναι εκείνο που τους
ζωντανεύει ξανά.
Χωρίς να το νιώσουμε γινόμαστε ίδιοι στο χαρακτήρα στα δικά
μας παιδιά. Σε αυτά που αντιστεκόμαστε, σε όσα κοροϊδεύαμε,
σε όσα δεν σεβόμασταν, τώρα τα επιβάλουμε στα δικά μας τα
παιδιά.
Είναι αναγκαίο να δείχνουμε την αγάπη μας στους γονείς μας
που κουράζονται και θυσιάζονται μια ολόκληρη ζωή για μας
να έχουμε ένα καλύτερο, πιο ευτυχισμένο μέλλον.
Τι είναι το όφελος να κλάψουμε όταν φύγουν, όταν έχουμε
μετανιώσει για τις πράξεις μας ; Δεν θα ακούσουν ποτέ ξανά
μια συγνώμη, ένα Σ’αγαπω μαμά η μπαμπά η το πιο σπουδαίο,
να πάρουμε την ευχή τους.
Οι γιορτές θα πάψουν να είναι ίδιες και ας έχουμε παιδιά.
Θα βλέπουμε τις σκιές τους και θα θυμόμαστε τα παλιά.
Ας τους χαρούμε όσο είναι ζωντανοί κι να μην τους περνούμε
δεδομένους. Ρωτήστε εμένα που τους έχω χαμένους.
Ήταν τα πιο γλυκά κομμάτια της ψυχής μου κι μου άφησαν
ένα μεγάλο κενό. Ευτυχώς τους θυμάμαι συνέχεια χωρίς
να περάσει ούτε μέρα. Δεν χρειάζονται φωτογραφίες
Maro Patrianakos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου