Η ψυχή μας σιγοψιθυρίζει στους δικούς της παλμούς ,
που δε βρίσκει πουθενά ησυχία και το απάνεμο εκεινο
πολύποθό της λιμάνι.
Μεριάζει η καλοσύνη και εμπρός της ξεπηδά η ζήλεια ,
ο φθόνος και εσύ στέκεσαι ανήμπορος να αντισταθείς στο
άδικο και στο μη χειρισμο των σκέψεών και των κινήσεών σου.
Ασφυκτυά το δίκιο σου ,μην μπορώντας να βρει εκείνους
τους διεξοδικούς τρόπους φυγής του ,στο να χαθεί και να
μη θελήσει άλλο πια να διεκδικηθεί και να ανατείλλει.
Ίσως και να σκέφτεται πως μπορεί να ναι καλύτερα να δύσει
μια και καλή , Να μη σηκώσει τα μάτια του , αφού οι άνθρωποι,
χρόνια τώρα πια ,σκυφτοί και σκυθρωποί , δε θέλουν την
ανάσταση της ψυχής τους ,παρά συντελούν και επιτελούν το
έργο της υποτακτικής συνείδησης ,
Αυτής του μη σκεπτικισμού και του να αφεθεί σε νοθρά χέρια
που θα το οδηγήσουν σε εκείνο το σκοτεινό τούνελ της απραξίας
και της ασυδοσίας του είναι τους ,σκληρού και αβέβαιου ,
μέλλοντος , ανύπαρκτου και ανώφελου.
Στάζει αίμα η σκέψη μας , το θέλω μας ,αιμορραγεί κάθε
αρτηρία του δικού μας ονείρου ,που το χουν συνθλίψει και
το χουν καταρρακώσει.
Σταγόντα σταγόνα ,γίνεται όλος εκείνος ο αιμματοχείμαρρος, που
κι οι φλέβες του, έχουν πρηστεί, απ τα δάκρυα της αδικίας και
της επεκτατικής τους εισρροής και επιρροής ,σε μια επικίνδυνη
αποστολή ,ειρηνευτικής αποστολής ,αλλά ,γαι να επικρατήσει,
Αννα Ζανιδακη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου