Δύσκολοι τούτοι οι καβοι και
τα μπουρινια που διαβηκαμε.
Βαθιά πελεκησαν τα πρόσωπα
και την Ψυχή μας.
Ψάξαμε τόσες θάλασσες
Διαβάσαμε τόσους εναντιους ανέμους
Πολεμήσαμε τέρατα και στοιχειά
και σειρήνες.
Οι Έρωτές μας πλαγιασαν
στης λήθης τα λιβάδια
Και οι πνοες μας κουρνιασαν
στης μοναξιάς τα φύλλα..
Βρεγμενο χώμα οι αναμνήσεις
και απο άφθαρτο πηλό καθε χναρι
που άφησε αυτή η Χρονιά
Ακόμη μιά σοδειά λοιπόν χαμένη
απο Ελπίδες και Δοκανα..
Και ειναι καλυτερα καποιες φορές
να θες να ξεχάσεις.
Έτσι απλά να υπάρχεις σε ό,τι
προσπερνά την κακή συνήθεια
Σε ό,τι δυναμώνει την πικρή αλήθεια ...
Μα άλλο δεν εχει πια ν'αρπαξει
ο λεηλατης στο Φευγιό του
Κι όλο πλησιάζουμε
Ολοένα πλησιάζουμε στο Τέρμα
Εμπρός λοιπόν λιγάκι να βιαστούμε..
Να ετοιμάσουμε το σκάφος μας σωστά..
Γερά να αρματωσουμε και πάλι
τις αντένες..
Να κλείσουμε αν μπορούμε τους αρμούς.
Και το σκαρί Ορθοπλωρο και πάλι να κινήσει....
Με τις Ευχές της Πανσεληνου
Και με το γέλιο του Ήλιου στα Πανιά του
Να βρει συνέχεια η Καρδιά...
Επίμονα και πάλι να Σκιρτα
Για λιμάνια ακαθόριστης Ελπίδας
και Ηδονής
Και οταν Κυανό το φως μιας
Νέας μερας δειλα
απ'τον φεγγίτη μας θα ξεμυτισει..
Το βλέμμα στο κατόπι του
ν'αρχίσει να γλυκαίνει...
Όπως Γαλήνιος ο Βυθός
μιας Θάλασσας...
Νίκος Κατριμουστάκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου