Του ρολογιού οι δείκτες σήμαναν το τελείωμα του χορού και
τον επαναπροσδιορισμό του χρόνου ,που πάντα φάνταζε ως
χρήμα στα μάτια της .
Τα πάντα στοιχειοθετημένα και κατασταλαγμένα ,υπό τα
άγρυπνα βλέμματα και ποτέ συνήθως κοιμισμένες
συννειδήσεις και διαθέσεις της .
Κάθε της χορός κι ένα ξύπνημα , από εκείνες τις χειμερρίες
νάρκες ,που δεν ήθελε να λογοδοτήσει , εφόσον ο χώρος της
και ο χρόνος της ,ασφυκτικά ,αλληλένδετα κι απρόσμενα ,
έδωσαν το δικό τους προβάδισμα.
Στους δείκτες του δικού της ροτου ,στα σφριγηλά εκείνα
μπράτσα ,που δε λέγανε να την αφήσουν .
Μα τώρα πια ήταν πολύ αργά ,τα όνειρα είχαν σβήσει το
διακόπτη τους και δεν απέμενε τίποτα άλλο , απ το να σπάσει
τα δεσμά , το λουρί εκείνο που την έπνιγε και δεν έλεγε να
το χαλαρώσει ποτέ και για τίποτα .
Το χε διαπιστώσει πολλές φορές , μα το κυριότερο ήταν πως
άλλοι έκριναν και κατέκριναν τα γεγονότα ,χωρίς να της
δώσουν το μερίδιο που της άρμοζε , στη δική της ζωή.
Κάθε δευτερόλεπτο ,τόσο αποτελεσματικό ,όπως και τόσο
κρίσιμο , καθώς ο χρόνος ,αμείλικτος και σκληρός , με τα
θέλω της και όλη της την εν δυνάμει προσωπικοτητά της .
Δεν έλεγε να καταλαγιάσει και να κατευνάσει την πληθώρα
εκείνων των συναισθημάτων..που ολοταχώς κυβερνούσαν
το είναι της και το μυαλό της .
Τα ταξιδιωτικά έγγραφα της αλληλοσυμπάθειας και της
καταννόησης εκείνων των ψυχών ,είχαν ανάψει το πράσινο
φως ,για το κυκλοφοριακό κομφούζιο των αλλεπάλληλων
κατακτήσεων του νου τους.
ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟ ΜΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ. ΤΗΣ ΑΦΕΣΕΩΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου