Η μάσκα και τα μάτια....

Από μικρή θυμάμαι τα παιδιά αλλά και τους μεγάλους να φοράνε μάσκες στο καρναβάλι. Ήταν όλοι τους ευτυχείς και με ένα χαμόγελο στο στόμα παρακαλούσαν να μη τελειώσει η γιορτή.

Θυμάμαι επίσης και την έκφραση "πέσαν οι μάσκες", την οποία χρησιμοποιούσαμε όταν αποκαλύπτονταν η αλήθεια και ξεκαθάριζαν κάποιες προβληματικά αδιαφανείς καταστάσεις .

Πλέον αναφερόμαστε σχεδόν αποκλειστικά στη μάσκα που μπήκε τόσο ξαφνικά στη ζωή μας με τον κορωνοϊό και την οποία δεν πρόκειται μάλλον να αποχωριστούμε σύντομα.

Έφυγαν ξαφνικά τα γέλια που κρυβόταν πίσω και γύρω από τις μάσκες.

Τη θέση τους πήρε η αγωνία για τις εξελίξεις της καθημερινότητας με τον ιό, σε ένα τούνελ σκοτεινό και αβέβαιο, το πένθος για τις απώλειες χωρίς καν δικαίωμα για αποχαιρετισμούς.

Αυτή η νέα μάσκα με έκλεισε μέσα στο σπίτι, με απομάκρυνε από συγγενείς και φίλους ,με απομάκρυνε από την εκκλησία, από εκδηλώσεις που τόσο ανάγκη έχω σαν άνθρωπος... Αυτή η μάσκα με απομάκρυνε από πολλές χαρές της ζωής.

Σαν θετικός όμως άνθρωπος ζω με τις αναμνήσεις μου, με όσα έχω ζήσει με τα ταξίδια μου, τις όμορφες παρέες μου, τα υπέροχα τραπέζια μου, τις εκδηλώσεις που πήγαινα, τους χορούς, τα θέατρα και τόσα άλλα... Όλα αυτά σαν φυλαχτά πολύτιμα τα κρατώ στην καρδια μου!!!. Τα έβγαλα από τα κουτάκια μου λοιπόν και αναπολώ πόσο ωραία περνούσα. Σε ένα ταξίδι μου στη Κίνα πρίν χρόνια, βλέποντας τον κόσμο να φοράει μάσκες (οι οποίες προστάτευαν από την ατμοσφαιρική μόλυνση) προσπαθούσα με το χέρι μου να κρύψω το γέλιο που εμφανιζόταν στα χείλη μου απέναντι στο περίεργο αυτό θέαμα, φοβούμενη ότι ίσως οι περαστικοί νομίζουν ότι τους κοροϊδεύω. Και τώρα ήρθε η στιγμή να βάλω κι εγώ μάσκα, να κλειστώ μέσα στο σπίτι, να κοιτάζω τηλεόραση, να παίρνω τηλέφωνο τους φίλους μου , να διαβάζω ένα βιβλίο, να ασχολούμαι με το Facebook , να συμμαζεύω τα συρτάρια μου . Θα ήθελα όμως να τονίσω της μάσκας ότι αναπολώντας χαρούμενες στιγμές βλέποντας τα μάτια μου και το χαμόγελο μου σε παλιές φωτογραφίες, ότι δεν μπορεί με τίποτα να μου στερήσει ούτε τα μάτια μου αλλά ούτε και το χαμόγελό μου που τόσο αδέξια προσπαθεί να μου καλύψει. Εγώ λοιπόν θα συνεχίσω να μιλάω με τα μάτια που είναι πιο σημαντικό. Μάτια λαμπερά που με μιας εκπέμπουν ειλικρίνεια, πίστη, αγάπη, συμπόνια, ανθρωπιά, θυμό για το άδικο, παρηγοριά για όσους τη χρειάζονται, υπομονή για το απροσδόκητο και που ατενίζουν μακρυά και ψηλά εκεί που δε φτάνει ο νους. Είναι όλα εύκολα, μοιάζουν όμως τώρα τόσο δύσκολα. Μου πήρε και μου πήρε αυτός ο ιός. Τόσα κομμάτια τη ζωής μου που δεν θα κατορθώσω να τα μετρήσω. Ένα πράγμα όμως για μένα παραμένει το πιο βασικό. Και αυτό είναι ότι πίσω από τη μάσκα μου εγώ χαμογελάω και πίσω από τη ματιά μου είναι ο εαυτός μου όπως ήταν πάντα εκεί αγέρωχος. Και είναι ξεχωριστό το χαμόγελο αυτό γιατί μπορεί να μη φαίνεται άβολα στριμωγμένο εκεί πίσω από τη μάσκα, αλλά εκπέμπει γύρω και έξω όλη τη θετική ενέργεια. Και είναι ξεχωριστά αυτά τα μάτια που έχουν τόσα να πουν ,τόσα να δώσουν, τόσα να υποστούν . Ας χαμογελάσουμε όλοι λοιπόν και ας συνεχίσουμε να δίνουμε ζωή και δύναμη στον εαυτό μας με μία αισιόδοξη ματιά..

Έχετε την αγάπη μου Despina Kemmi