Μοναχική η σιωπή βαδίζει
σε μονοπάτι ανήλιαγο.
Βαθύ το σκοτάδι, άκρατη
η μοναξιά του ανύποπτου.
Χίλια κοράκια σκιζουν τον
ουρανό της αγάπης.
Ξεσκίζουν τα σώθηκα του
παντός. Ως Αχίλλειος αλαζονεία
ο νοήμων νους ταλανίζει
την αξιοπρέπεια και τεμαχίζει
αξίες. Απροσπέλαστη όμως
η υπαρξιακή σου ανταύγεια
κατακλύζει τις άκρες της πορείας
και μπαίνει στην στρατόσφαιρα
της ύπαρξης μου. Μετεωρίτης
μεγατόνων στο σώμα μου.
Χάδι στην σκοτεινή πληγή.
Οδηγός στο πλεούμενο του
ονείρου χωρίς απαγορευτικό
πλεύσης. Άγγιγμα φωτός
και λάμψης στην άβυσσο
Αντριάνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου