Ποθούν, διψούν τα όνειρά μου
αγάπης κρυστάλλινο νερό
να λυτρωθώ μεσ'τήν χαρά μου
καθώς θ'αλώνω τον καιρό
.......
Σαν έρθεις το σώμα μου
διαπερατός κόσμος
.......
Και διάφανος,σαν θ' απλωθώ
πέταλου ανθού, βροχή σαν πιώ
στο <<ένα>>θα εξαϋλωθώ
το σύνορο μου να είναι ποιό;
.........
Σαν έρθεις θα σου χαρίσω
όλη την έκταση, μέσα σου χάνομαι
...........
Μέσ'τον κόσμο της διαύγειας
και στην διαφάνεια του είναι
ουσία θεϊκή ενάργειας
τους κόμπους εαυτέ μου λύνε
...........
Κάποτε έβρεξε φωτιές
και φύλαξα μια φλόγα, ανταύγειες
στην καρδιά μου
...........
Να σώσω ολά τα ξεχασμένα
κι όλα οσα έχουνε χαθεί
να φανερώσω τα κρυμμένα
απ'το πηγάδι το βαθύ
..........
Φοβάμαι νά'ρθω,
τα μάτια μου είναι μοναξιά
.............
Μέσ'του λαβύρινθου τον κήπο
στις μαραμένες φυλλοσιές
σε διεξόδων δρόμους λείπω
παραπλανούν βαριές σκιές
...........
.............
Με δυστυχή γυμνά κοτσάνια
και με του ανέμου τις σπρωξιές
οράματός μου όλα δάνεια
στης θαλπωρής μου τις φωλιές
............
Έλα να αισθανθώ του κόσμου την πνοή,
μια ανασα μόνο μου'μεινε,η δική σου
............
Μάγια, κύματα ιπτάμενα
στης δροσιάς πηγές που
πόθησα
παντοτινά μαζί σου θά'μενα
στην απόδραση που
σ' ώθησα
..........
Ο ουρανός μου ανοίγει
ξεδίψασα με ότι αγαπάς
τα όριά μου λήγει
..........
Ξελόγιασμα αχλής
καθάριας
στης όασης τον καταρράχτη
λυτρωτικής φυγής ανάριας
γλιστρώ ξεφεύγω απ'το αδράχτι
............
Δραπετεύω ακολουθώντας τους
ολάνοιχτους δρόμους σου
............
Χαϊδεύοντας τα φτερωτά
λαμπρής ομίχλης πνεύματα,
μωρός ο έρωτας ρωτά,
στο πάθος μόνο νεύματα
σαν αποδιώχνω νερωτά
θερμά στις φλέβες αίματα
...............
Η άνοιξη κυλά μέσα μου,
ποτέ δεν δύει ο ήλιος
...............
Σύννεφα να με μαγέψουν
όταν παίζουν με ηλιαχτίδες
κρυφτούλη με τις φωταψίες
παιχνίδια μου θε να γυρέψουν
απόδραση απ'τις παρτίδες
όταν με ζώνουν υποψίες
...............
Δεν ντράπηκα να είμαι ένα σ'αγαπώ
...............
Με χαράς φωταύγεια ζάλη
παρά του χρόνου αναδοσιά
αναρριχούμαι στάλες σάλι
ηλίβατος μέσ' την δροσιά
...........
Ψέματα είπες, η στιγμή δεν είναι αιώνια.
-ποιος ξέρει;
.................
Μα δυστυχώς η όαση όλο με ξεγελούσε
γιατί ήτανε τρεμούλιασμα του ονείρου η σαγήνη
στο βάθος της ερήμου εκεί κατηφορούσε
όπου και η αγάπη το έλεός
της δίνει
.............
Καίγομαι απ'τον ονείρων μας την πυρκαγιά,
με προδωσες, πάγος η καρδιά σου
................
Μα λίγο βρήκα δυστυχώς με πόνο, μιά ουσία
χώμα βρεγμένο, λάσπη,
στο δέρμα μου την άλειψα
στο σώμα μου και σαν τό'φαγα, σκέτη αμβροσία
αρχαία γεύση μυστική
τα τραύματα απάλειψα
...........
Δεν αναστεναξες ποτέ στον πόνο της αγάπης
-δεν μ'ακουσες που τραγουδούσα μελιρρυτα;
- όχι έμενα ξάγρυπνος,
-εσυ εξανληθηκες, εγώ ξεχάστηκα στα όνειρα
...........
Κι έχτισα με δαύτο εντός μου ένα καλύβι
πλίθινο απαγκιο και μέσα η μαγεία
χαμόγελο κι αγάλια
ο χρόνος σταματούσε
κι όλα όσα γράφτηκαν, με μαγικό μολύβι
ο κούκος δεν ηχούσε σ'ονείρων εκμαγεία
κι η ψυχή μου ξάγρυπνη τα ποθητά κοιτούσε
...........
Αν ήταν αλήθεια δεν θα υπήρχε θυμός,
μόνο παράπονο
-γιατι να μην κρατηθώ από σένα πριν γκρεμιστώ;
-γιατι έπεφτα μαζί σου
.............
Μα λάσπη την λάσπη κυνηγά,
στου ονείρου μου τα βάθρα
σιγά σιγά εβούλιαξε και θάφτηκε η αγάπη
μέσ'το λιοπήρι ο πόνος μου με κυνηγάει λάθρα
δεν μ'εσωσαν, δεν μπόρεσαν του θερισμού τα ράπη
..........
Όταν πέφτω βλέπω την αλήθεια
-οταν πέφτω δεν κρατιέμαι από τα ψέματα
-οταν πέφτω, ταχύτατη η αγάπη
..............
Απο ανέμους πιάστηκα τυφλός στις αμμοθύελλες,
γνώρισα τολμηρών περιηγητών την αντοχή
σαν σπίτι οι ελπίδες συχνές μα υπερφίαλες
ταξίδι αναζήτησης,
ανέσεων αποχή
............
Που είσαι τώρα;
-δεν ξέρω, θες να έρθω;
-θα μπορέσεις να με βρεις;
-δεν ξέρω
............
Όλα ειναί προσωρινά
σαν σχέδια της άμμου
μα έφτασα στη λύτρωση
σ'ερήμου λευτεριά
στης όασης πλατύφυλλο
νέκταρ η γουλια μου
και τίναξα απο πάνω μου όλα τα βαριά
.............
Αν σε βρω θα με δεχτείς;
-αν μου συγχωρήσεις τα πάντα
-ποιος μπορεί να συγχωρήσει τα πάντα;
-δεν ξέρω
............
Της πεισμωμένης βλάστησης εισδύουν ρίζες
φτάνουν βαθιά ως τα
υπόγεια ποτάμια
διώχνω μορφές μου, δύστυχες,
βουβές και γκρίζες
της λογικής μου σπάω, θρύψαλα τα τζάμια
...........
Τι σημαίνει συγχωρώ;
-ότι ο άλλος ήταν λάθος
-ποιος παραδέχεται τα λάθη του;
-συνήθως αυτός που πια δεν είναι
...............
Και της σοφίας ψάχνω τα μυστικά ταξίδια
στου σύμπαντος κενά
μόνο παλμός αόρατος
σε δίοδο τα εσώτερα ρέματα σαν φίδια
ακόμη πονώ απ'την πληγή, σημάδι δόρατος
............
Δεν έχω χρόνο να καταλάβω,
έχω χρόνο μόνο ν'αγαπησω
-τι είναι αγάπη;
-δεν ξέρω
...........
Πίστεψα υπόσχεση
πως τέλος δεν έχει η διαδρομή
και θα ξεφύγει το πρωί
στον Ελικώνα ο Ορφέας
και του Θανάτου η ύπαρξη
ίσως μια πλάνη σκοτεινή
άγρυπνος ακούω τι είπε ο ξυπνητός Μορφέας
.............
Δεν φταίνε τα μάτια σου
που δεν μπορείς να με βγάλεις απ'τον Άδη
Νίκος Μοσχίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου