Της έλειπε... Αννα Ζανιδακη.

Κανείς δεν ήταν ικανός να της δώσει εκείνη την αγκαλιά που η ίδια ήθελε και πονούσε ανεπανόρθωτα ,με την απώλειά της .

Κανείς δεν ήξερε να τη συμβουλεύσει , να σηκώσει το βλέμμα ψηλα΄και να πει ένα απλό , Σ ευχαριστώ ,ακόμα και για τις αναμνήσεις που της είχαν απομείνει.

Κανείς δεν ήταν σε θέση να την παρηγορήσει ,αφού μόνο εκείνη ήξερε τι ήθελε και τι αποζητούσε ,τώρα πια απ τον ίδιο ακόμα τον εαυτό της .

Κανείς δεν κατάφερε να μετατρέψει την αγωνία και το φόβο της, σε δημιουργικότητα ,παρά οι σκηνές που εξελλισσόταν χρόνια τώρα ,στα ονειρικά της πεδία .

Κανείς δεν έπρεπε να δει και να καταλάβει την ψυχή της ,που πονούσε και σφάδαζε αλύπητα ,στα αλώνια της δυστυχίας της και στα παρτέρια τα ακαλλιέργητα πια της μοναξιάς της και της ειυθυμίας της να μείνει μόνη και τελείως απόμακρη απ όλα κι απ όλους.

Κσνείς δεν ήλπιζε να νιώσει και να θελήσει να πάρει δύναμη απ τη σκέψη , απ τη λαχτάρα , να διώξει το φόβο της που τριγύριζε στα γνώριμά της λημέρια ,παρά να τονώσει το πιο ευτυχές συναίσιθημα , την ελπίδα , να κοιτάξει ψηλα , να πάρει μια βαθειά ανάσα και να ανασηκώσει τα εργασιακά πέπλα της οικοδομής εκείνης ,που θελε να χτίσει και να θεμελιώσει για τα καλά .

Με υλικα΄σταθερά και ακλώνητα ,αμετακίνητες οι βάσεις και οι προδιαγραφές ,κίνησαν για το ταξιδι ,της σταθεροποίησης και της ομαλότητας.

Με γνώμονα το συμφέρον της ψυχής της , της ζωής της και ΄όλης της φυσικα΄της υπαρξιακής συνείδηςης ,έμελλε να ξεκινήσουν οι νέες γραφικες της διαπραγματεύσεις.

Της έλειπε η αγκαλιά του , τα χάδια του ,το κοιταγμά του ,μα πάω απ όλα της έλειπε εκεινος , η υπόσταση και η οντότητά του, σε όποια κατάσταση κι αν υφίστατο ,σε όποια μορφή κι αν ήταν δυνατόν να το συναντήσει.

Απλά , λιτά κι απέριττα ,της έλειπε ....