Μια όμορφη πολύχρωμη πεταλούδα έπαιζε στο δάσος με ένα ελαφάκι.Το ελάφι σαν κατσίκι χοροπήδαγε στα πετάγματα της πεταλούδας και όπως το ελάφι πήδαγε και η πεταλούδα πέταγε, ήταν σαν να χορεύανε.Σαν ένας χορός αγάπης ήταν,χορός χαράς και ευτυχίας.Ένας χορός της φύσης,γιατί και η φύση χορεύει στα ουράνια όταν τα όμορφα πλάσματα της χαίρονται.Χαίρονται σαν να δοξολογούν τον Θεό.
Πεταλούδα: Σ' αγαπάω!
Ελάφι: Και εγώ.Και εγώ σ' αγαπώ!
Ένας πυροβολισμός ακούστηκε τότε και το ελάφι έπεσε νεκρό.Το βόλι του κυνηγού βρήκε πάλι τον στόχο του.Το ελαφάκι μικρό και τρυφερό σαν καρδιά μικρού παιδιού.Σκοτωμένο κάτω στο χώμα, κείται νεκρό.Δεν ξέρω γιατί,αλλά η εικόνα του θύμιζε τον Χριστό επάνω στον Σταυρό.Η πεταλούδα κοίταζε λυπημένη.Ενα όμορφο δάκρυ σαν ανθρώπινο κύλησε από τα θλιμμένα μάτια της.Μα καλά,κλαίνε οι πεταλούδες?
Και όμως κλαίνε.Έκλαιγε,γιατί δεν είχε τίποτα πια όμορφο για να κοιτάει.Δεν είχε τίποτα δικό της να αγαπάει.Και το χρειαζόταν τόσο πολύ! Χρειαζόταν κάποιον να αγαπά.Αυτή η αγάπη έπρεπε κάπου να δοθεί,ήταν η ανάγκη της αυτή.Όλοι μας έχουμε ανάγκη κάποιον να αγαπάμε.Να τον φροντίζουμε,να τον κοιτάμε,να τον προσέχουμε,να τον φυλάμε.Να περνάμε την ζωή μας μαζί του.Να έχουμε κάποιον να μοιραζόμαστε τις ζωές μας αλλά και τον πόνο μας.Και ας μην το παραδεχόμαστε πολλές φορές...
Έπρεπε λοιπόν κάτι να σκεφτεί.Κάποιον έπρεπε να βρει για να αγαπά,γιατί χωρίς αγάπη δεν έχει νόημα η ζωή.Και σαν να βρήκε την λύση,της ήρθε μια τρελή ιδέα.Σκέφτηκε τον κυνηγό.Ναι,να αγαπήσει τον κυνηγό!
Πήγε κοντά του,τον πλησίασε και τον κοίταξε στα μάτια.
<<Σ' αγαπώ>> του είπε.Και εκείνος συννέφιασε.Την κοίταζε σαν απορημένος.
<<Μα πως είναι δυνατόν μια πεταλούδα να αγαπάει έναν άνθρωπο?>> αναρρωτήθηκε.
<<Είμαστε τόσο διαφορετικοί! >> σκέφτηκε και της έκοψε τα φτερά.Με τα ίδια του τα χέρια.Την έπιασε και της έκοψε τα φτερά.Έτσι απλά,χωρίς κανέναν λόγο.Μόνο επειδή μπορούσε.
<<Αυτό το ελάφι το σκοτώσαμε >>είπε ο άνθρωπος.Και γελούσε.
ΤΑΚΗΣ ΚΤΕΝΑΣ
Υ.Γ.:Όταν ο Άνθρωπος γελάει,ο Ποιητής κλαίει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου