Νέα Ρόδα... Θάλασσα... Μαρία Μπουλη.

- Εσύ, φλύαρη θάλασσα που σιγοκουβεντιάζεις,

που άλλοτε είσαι ήρεμη κι άλλοτε μου ανταριάζεις,

που στέλνεις με τα κύματα τα δροσερά φιλιά σου,

πες μου, στα βάθη τι κρατείς και στην υγρή αγκαλιά σου;

.

- Κρύβω του κόσμου μυστικά που τα 'χω φυλαγμένα

και που 'ναι μέσα μου βαθιά χρόνια πολλά κρυμμένα…

Που τ’ αναδεύω στα όνειρα, τα πλήθη όταν κοιμούνται

κι όταν ξυπνάνε, τίποτ' από κείνα δεν θυμούνται…

.

Αχ, θάλασσα, πες μου, γιατί στοχάζομαι σαν βλέπω

τις ομορφιές σου κι ύστερα τα μέσα μου προτρέπω

ώστε, να λέω, κοιτάζοντας τη γαλανή ομορφιά σου:

Βότσαλο εγώ πώς ήθελα σε μια μόνο γωνιά σου…

.

- Έλα μου, μέσα, κόρη μου, κει στα δροσά να σ' έχω,

σε κάθε μι' άκρη, στα βαθιά να σ' έχω, να προσέχω,

να ζήσεις λίγο απ' τ' όνειρο κι ό,τι απ' αυτό ποθούσες:

Κάτω από τ' άστρα, ως ήθελες κι από παιδί ζητούσες.

.

Μαρία Ταπακτσόγλου - Μπουλη