Ξεφυλλίζω ένα βλέμμα... νανσυ μπασδεκη.

επιτέλους

ικανό να στομώσει

τα χείλη τα φλύαρα

τα ομιλούντα

στις ανύπαρκτες πλατείες

με τις δηλητηριασμένες βρύσες

που υπερχείλισαν με θάνατο

τις πορσελάνινες λεκάνες των προγόνων

εκείνες τις Κυριακές μιας Άνοιξης

γόησσας και πλανεύτρας

τα ομιλούντα

στις αίθουσες συσκέψεων με τον Χάροντα

όπου μετά από πολύωρες διαπραγματεύσεις

βαδίζουν πάνω στο πορφυρό παχύ χαλί

χεραγκαλιά

βουλιάζοντας στις νεκρικές του ίνες

αγνοώντας τα περιττώματα των σκύλων

που φέρουν οι σόλες των υποδημάτων τους

των καλογυαλισμένων

τα ομιλούντα

σε συνέδρια ιθυνόντων

λαμπροφορεμένων την αγνωσία

πλέκοντας τον σκούφο που θα κρατήσει

τα μυαλά παγωμένα μέχρι να έρθει

ο κανένας

που θα πατήσει το κουμπί της απόψυξης

τα ομιλούντα

στα δρύινα έδρανα

ηθοποιοί υποδυόμενοι εαυτούς

ξεχνώντας τον ρόλο που τους δόθηκε

φιγούρες αλυσοδεμένες

στης ματαιοδοξίας την έλξη

καταφέρνοντας μονάχα να ξεθαμπώσουν μερικώς

το τζάμι το ραγισμένο όπου πλάγιασαν ξεδιάντροπα

οι ατμοί οι αναδυόμενοι μέσα από την υψικάμινο

των βόθρων που πλημμύρισαν τα πεζοδρόμια και τις γειτονιές

υπερκεράζοντας την ευοσμία των

νεραντζιών που άνθισαν απλόχερα στις γειτονιές των ανθρώπων

τα ομιλούντα

σε οίκους αστραπτερά ιερούς

εκτοξεύοντας τις μεγαλοστομίες τους

χα`ι`δολογώντας

την ποταπότητα των πράξεών τους

με το λαμπρό του λόγου τους

πλέκοντας άξια το πέπλο το μαγικό

που παρασύρει μακριά τους οφθαλμούς

από τα ανήλιαγα γκρίζα κουτιά

αποθηκευτικοί χώροι ανθρώπων

με πρησμένες γαστέρες

από το πλούσιο δείπνο της ανέχειας

Ξεφυλλίζω ένα βλέμμα

επιτέλους

ο χρόνος σαρωτικά κινούμενος

ωστόσο ανίκανος

να διασκορπίσει τη δύναμη αυτού!