Ξέρεις τι έμεινε τελικά όρθιο;... Ειρήνη Λεοντάρα.

Ξέρεις τι έμεινε τελικά όρθιο;

Μια φωνή από τις πολλές.

Προσπάθησα να την περιγράψω.

Είχε βάθος, είχε χρόνο, είχε χρώμα.

Ήταν κάτι από χρόνια παλιά από το παρελθόν.

Και είχε και κάτι από το μέλλον.

Είχε επιβολή.

Ήταν και βαρυσήμαντη

η κάθε της δήλωση ..

Είχε κάτι επιτακτικό και απαιτητικό.

Ταίριαζε ερωτικά με το παρελθόν και είχε

και κάτι που ερχόταν με ορμή από το μέλλον.

Το παρόν δεν έβλεπες μόνο.

Είχε μια

βραχνάδα

μια αγριάδα

Την ακολούθησα τη φωνή πολλές φορές, αλλά

με εξέθετε σε κίνδυνο βλέπεις.

Πολλές φορές με έθετε σε υποχρεωτική αλαλία.

Σε παύση.

Σε σιωπή.

Ήταν η ώρα που άφηνα τη φύση να μιλήσει με τις εικόνες της.

Και πράγματι, όταν ερχόταν από μια πορφυρή δύση

και μια χρυσή Ανατολή η σιωπή ήταν επιβεβλημένη.

Το μέλλον όμως...

Τόσο απροκάλυπτα αδιόρατο.

Σχεδόν τρομακτικό σα να έβγαινε η φωνή από το υπερπέραν.

Απόκοσμη.

Μια ερωτική κραυγή την ώρα της αποκορύφωσης.

Την ώρα του οργασμού σου.

Μια τέτοια φωνή.

Μια φωνή ηδονής και ταυτόχρονου πνιγμού.

Ειρήνη Λεοντάρα.