Λόγια δεν υπάρχουν για εκείνη τη χαρά που κάνει το κορμί
να τρέμει ολάκερο και ας έχει θερμοκρασία Ιουλίου το δωμάτιο
Για εκείνη την ξάστερη ματιά που είχες ν΄αντικρίσεις μήνες
για τη λάμψη που μπορεί να φωτίσει γιορτινά τον Παρθενώνα και
φωτίζει μονάχα το πρόσωπο του …
Μύρια να εξομολογηθείς …να χαρίσεις … και η αγωνία
βουλοκέρι χονδρό ασήκωτο θάβει τη φωνή και σ΄αφήνει
έρημο κουφάρι να μη μπορείς να ξεστομίσεις τις ανάγκες
της ψυχής …της ίδιας σου της ύπαρξης …
Πως μπορεί να νιώσει τόσο αμήχανα η αγάπη;
Πως μπορεί να σωπαίνει όταν τόμοι ολάκεροι έχουν εκδοθεί
από τα δάκρυα της απουσίας του …από τους λυγμούς του πόνου
που χάρισμα σου έκανε ο χωρισμός;
Πως γίνεται να μην υπάρχουν λόγια να τον φέρεις κοντά σου
όταν ότι του ψιθυρίζεις κραυγή γίνεται που τον φοβίζει …
Ποια μαύρη κατάρα τον κρατάει μακριά …ίσως αυτή που
ανάγκασε και σένα να κλειστείς στο σκοτεινό κελί …ίσως …
Ποτέ δεν θα μάθεις …ποτέ δεν θα τολμήσεις να ρωτήσεις …όλα
άγνωστα και ξένα για κείνον που κάποτε ήξερες ακόμη και τις
ανάσες που χάριζε στον αγέρα και ερχόταν ταξίδι μακρινό για να
σ΄αγγίξουν, να σου χαρίσουν το τελευταίο χάδι της ημέρας ...
Απόψε θα ξαπλώσεις με δάκρυα που θα τρέξουν να κρυφτούν
στον κόρφο τον γυμνό …εκεί που συνήθιζε ν΄αποκοιμιέται
ακόμη και όταν το μαξιλάρι δίπλα σου ήταν έρημο …
Ούτε το φεγγάρι δεν θα τολμήσει να σε καληνυχτίσει
…ξέρει και αυτό πόσο έρημη έμεινε η ψυχή σου …
Μονάχα ένα μικρό φάντασμα από τα παλιά θα τολμήσει
να σε νανουρίσει …το φάντασμα της αγάπης σας,
που πριν χαθείς στο όνειρο θα ψιθυρίσει … ‘Αμήχανη Αγάπη’
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου