Χωρίς Οίκτο... Μάντυ Τσιπούρα.

Πατημένο το χώμα απ' τ' ατσάλι

μ' αναθυμιάσεις φωτιάς,

ανασαίνει ακόμα.

Λίγες στάλες αχνιστές από αίμα

μόλις τώρα σωριάστηκαν χάμω.

Πληγωμένα κορμιά,

θυσίες στου ιμπεριαλισμού το αμόνι

συσσωρεύουν των λαών τα δεινά

άνισες μάχες χωρίς οίκτο

κύματα αδίκων πολέμων

συναντούν τις μοίρες του κόσμου.

Ο δράκος βρυχάται

οι ικεσίες δεν πιάνουν

κρότοι, πυροβολισμοί, σειρήνες

τη ζωή αποτάσσουν

το ολόφρεσκο δέρμα παγώνει

στου τρόμου το βούισμα

στιγμιαίο το σκίρτημα.

Ποιός εφηύρε το θάνατο;

Ποιανού τρέλα το μυαλό ολισθαίνει;

Πεταλούδες ασάλευτες μαυρίσαν την άνοιξη

και τα βόλια κουρσέψαν τα όνειρα

το μανουάλι γεμάτο κεριά

προσευχές αδιέξοδες

λιτανεία ειρήνης

στου ξεριζωμού το καραβάνι.

Μια χούφτα χαμόγελου

δεν απόμεινε πια

να θυμίζει πως ήταν η Άνοιξη

πριν αρχίσει ο άνεμος να σκορπίζει

με λύσσα τα λιλιπούτεια κρίνα.

By Mandy, 5/3/2022