Αγιόκλημα... Μαρίνα Αντωνίου Μάρκου.

Πήρε φωτιά όλη η γη,

καίγεται απ' τις ψυχές

που με πόνο χορεύουν.

Χορεύουν, θυμούνται

κι όλο τραγουδούν

για τις παλιές αγάπες.

Μια νύχτα μια αγκαλιά

κι ο κόσμος γίνεται ουρανός

που σ' άλλες γενιές

τα κλειδιά παραδίνει.

Τώρα το αγιόκλημα

θα έχει μιαν άλλη μυρωδιά

και τη νύχτα θα δακρύζει μύρο,

καθώς θα θυμάται το πικρό φιλί

μιας τελευταίας ζωής.

Μην κοιτάς πίσω μάτια μου

και χώρισε το φως στα δύο.

Κράτα το μισό εδώ,

τον δρόμο σου να φέγγεις

κι άσε το άλλο το μισό

να βλέπει το φεγγάρι.

Μη με ξεχάσεις.

Μαρίνα Αντωνίου

Ποίημα από το ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ:

"Τεχνών Συναπαντήματα"

Της σελίδας: Του Έρωτα Το Κόκκινο

Από τις εκδόσεις: ΟΣΤΡΙΑ.