Πλατεία Αθανάτων... Ιωάννα Αθανασιάδου.

Πέρα μακριά στη λεωφόρο

πετούν τις μάσκες τους οι διαβάτες

και βαδίζουν μ’ ολοφάνερο το βαθύ τους βλέμμα.

Κόκκινα χείλη γεμάτα πάθος

μαραίνονται στην ομίχλη της νύχτας,

πόρνες χλωμές

με τη μυρωδιά του χειμώνα στο πρόσωπο,

οδηγούν τις ψυχές στον Παράδεισο.

Ένα λυπητερό τραγούδι για τους νεκρούς δίχως όνομα,

σταματημένα τα ρολόγια σε ώρες βαριές,

σύννεφο μολυβί στους λόφους με τους εσταυρωμένους.

Σκιές περπατούν σε δωμάτια

πάνω από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα,

αργυραμοιβοί μετρούν τα γρόσια που πληρώνει ο αιώνας

για να περάσουν οι ψυχές τον Αχέροντα.

Καβαλάρηδες αναμετριούνται μ’ ένα διάφανο κενό

στα μαρμαρένια αλώνια.

Χρόνοι και χρόνοι ξεψυχούν στα κράσπεδα,

λόγια σπαρακτικά χαραγμένα στις προτομές

στην πλατεία των αθανάτων.

Δρόμος μακρύς, ατελείωτος,

οδηγεί τα βήματα βαθιά στην καρδιά των νεκρών.

Η Πυθία χτυπά το στέρνο της απελπισμένη

για τους ματαιωμένους χρησμούς

και τα φεγγάρια που έσβησαν στο πηγάδι της λήθης.

Στις οδούς με τα ονόματα των δειλινών

ένα ανάπηρο κορίτσι αναζητά τα βήματά της,

ιππόκαμποι βαλσαμωμένοι

πίσω από τις βιτρίνες με τα φώτα τα ηλεκτρίκ

κι ολοένα πατάει το γκάζι της μηχανής το παλικάρι

με τον καημό, μαύρο σημάδι στην καρδιά.

Ιωάννα Αθανασιάδου,

ποίημα απ' το βιβλίο ΑΓΙΝΩΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ, εκδόσεις Βεργίνα.