Ψελλίζω δυο λέξεις και αίφνης, αιθέρια ύπαρξη γυναικείας
σιλουέττας λικνίζεται εμπρός μου …
Το φουστάνι μετάξι, κεντίδια όλων των ειδών άνθη, μακρύ
το φουλάρι, στο στήθος καρφίτσα καμωμένη
από σκλήθρες και πάθη…
Κραγιόνι στα χείλη, άλικο σαν παπαρούνα,
ξεμυτίζουν μπουμπούκια, βελούδινο χάδι στο αλαβάστρινο
πρόσωπο της η ευτυχία,
γκριμάτσα παραπονεμένη στων αοιδών το τραγούδι,
ηχηρά κρουστών κύμβαλα μνήμες, όταν μαέστρος
άνεμος κινεί την μπακέτα…
Βλέμμα μια θάλασσα σμαραγδένια, ουρανός με αστέρια
στον ψίθυρο της αγάπης,
ρουμπινί ποτάμι από δάκρυ και αίμα, στο δόλο, στο ψέμα…
στα μαλλιά της ρόδων στεφάνι…κρυμμένα στην
ψυχή της τα αγκάθια…
Την θωρώ, τα θέλγητρα της θαυμάζω, στον καθρέπτη
των ματιών της τρομάζω…
Άνοιξη-Ποίηση-Γυναίκα τώρα ψελλίζω,
στο φικάρι της πλουμιστής φορεσιάς της αιχμηρά
βελόνια ξεχωρίζω…
λικνίζεται και στροβιλίζεται στον ρυθμό της πεταλούδας,
γυναίκα η ηχώ της ψυχής μου,
ποίηση κι άνοιξη το ανεξίτηλο χρώμα,
γυναίκα στημόνι στον καμβά της ζωής…
Βίβιαν Ασπροπούλου
(Από την ανέκδοτη συλλογή μου: Ασίγαστες μνήμες)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου